Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Εκεί που η Νύχτα τελειώνει...


Πολύτροπα των Ημερών τα θελήματα φανερώνονται,
ανέλπιδα κι απεγνωσμένα σα μας κάνουν πολλά αντίθετα.
Το προσδοκούμαι δεν γίνεται πάντα
κ’ ένας Χρόνος βρήκε
σ’ αδόκητα το δρόμο τα συμβάντα…

Όπως κι Εφέτος συνέβη,
όπως πάντα συμβαίνει,
ο Χρόνος να τρέχει εύκολα όταν περνά με λύπες.

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Ένας Ονειροπόλος Φίλος



σκύλος είμαι ότι θέλω λέω...



Χριστούγεννα, μέρες συναισθημάτων. Ανοίγουν οι καρδιές και ξεχειλίζουν οι σκύλοι από αγάπη. Τι ωραίο παραμύθι να κοσμεί και να εφησυχάζει τον ατομικισμό και την εγωπάθεια μας.

Συγχωρέστε με, μα εγώ δεν αντέχω τόσο βάρος, ένα κόκαλο θέλω και με φορτώνουν αρνητικά τα τόσα γλυκερά συναισθήματα: της συμπόνιας, της στοργής, του αλτρουισμού και της αγάπης και πλείστων άλλων τινών χριστουγεννιάτικων στολιδιών.
Με ενοχλεί η επικέντρωση τόσων πολλών δυνατών συναισθημάτων να προσφέρονται, λέμε τώρα, άπλετα μέσα σε λίγες μέρες, λες και τις υπόλοιπες κανείς σκύλος δεν τα έχει ανάγκη.

Πολύ με χαλάει αυτή η κατάσταση!
Ποιο Christmas spirit; Και ποιος άγιος Βασίλης; Πάνε χρόνια, από κουτάβι, που έπαψα να το αισθάνομαι. Όλα κινούνται μέσα στην υποκρισία ως ακολουθία των προηγούμενων ημερών. Απλά τώρα είναι στολισμένα με λαμπάκια, μήπως και ξεγελαστούμε και φάμε κανένα κόκαλο με μεγαλύτερη όρεξη.

Αλλά όλα αυτά, ίσως παραδεκτά σε κάποιους από εμάς τους σκύλους. Όχι όμως για τα κουταβάκια. Ας μην ενοχλήσουμε το όνειρο τους, ας το αφήσουμε ζωντανό μέχρι τα ίδια να θελήσουνε να απομυθοποιήσουνε.
Εμείς σαν σωστοί σκύλοι που είμαστε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, χωρίς βεβαίως να προσβάλουμε τη νοημοσύνη τους, να παίζουμε αυτό το μαγικό γι αυτά παιχνίδι του χριστουγεννιάτικου πνεύματος που τροφοδοτεί ελπίδα στη φαντασία τους.

Περνούν γρήγορα τα χρόνια της άδολης αθωότητας. Τι πιο ωραίο να ζούνε μέσα στη φαντασία;
Είναι τροφή του σκυλίσιου μυαλού.
Χρειάζονται ετούτη τη μαγεία, γι αυτό μη λέμε ποτέ στα κουτάβια, ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης και καλικαντζαράκια.

Ας αφήσουμε κάποιες αλήθειες να φανερωθούν στο μέλλον. Κρατάει τόσο λίγο η κουταβίσια ηλικία που δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσουμε την εικονική πραγματικότητα της φαντασίας τους.
Γαβ!

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ

Είμαστε εδώ, ακόμη ζωντανοί, με ελεύθερη βούληση και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ας υψώσουμε τη φωνή μας, ας δηλώσουμε την παρουσία μας.

Θα μπορούσε να ήταν η Ντίνα, ο Γιώργος, η Ναταλία, η Σόνια, ο Θεόφιλος, ο Σταμάτης, ο Ιάκωβος, η Δέσποινα, ο Ηλίας και κάθε άλλο παιδάκι.
Θα μπορούσε να είναι το δικό μου ή το δικό σας παιδί και είναι τυχαίο που ο κλήρος έπεσαι στον άτυχο Άλεξ κι όχι σε κάποιο από τα δικά μας.
Φτάνει ο ύπνος του δικαίου, φτάνει η αδιαφορία, ας υψώσουμε μια φωνή διαμαρτυρίας στην κοινωνία της Βέροιας που συνεχίζει εφησυχασμένη κι εθελοτυφλούσα στην καθημερινότητα της σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ας διαμαρτυρηθούμε οι blogers γι αυτούς τους “μεγάλους Άνδρες” τούτης της σκληρής κι απάνθρωπης κοινωνίας που είναι αναμεμιγμένοι και η δικαιοσύνη δεν μπορεί να ξεσκεπάσει. Ας μην γίνουμε ηθικοί αυτουργοί με τη σιωπή μας. Ας φωνάξουμε μέσα απ’ το δια-δίκτυο να αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη.
Ας προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε για μια ακόμη φορά την κοινή γνώμη η οποία αποζητάει την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων κι ας ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Ο 11χρονος Αλεξ είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα και κατοικούσε μαζί με την μητέρα του και τον πατριό του στη Βέροια. Ο πρώην σύζυγος της Νατέλα Μεσχισβίλι και πατέρας του Αλεξ ζει στη Γεωργία.
Τα ίχνη του παιδιού χάθηκαν στις 3 Φεβρουαρίου του 2006, ενώ πήγαινε σε μάθημα ζωγραφικής στην «Ανωνιάδειο Στέγη» της Βέροιας, μετά την προπόνηση που είχε σε γήπεδο μπάσκετ της πόλης. Η μητέρα του Νατέλα Μεσχισβίλι είχε ενημερώσει το ίδιο βράδυ τις Αρχές.
Όπως είπαν καθηγητές και συμμαθητές του 11χρονου, ο Αλεξ ήταν ένα πολύ γλυκό και συμπαθητικό παιδί, ιδιαίτερα συνεσταλμένο και ήρεμο.
Μέχρι την τρίτη δημοτικού πήγαινε στο 2ο δημοτικό σχολείο Βέροιας, αλλά μετά άλλαξε σχολείο και πήγε στο 1ο δημοτικό όπου άρχισε, σύμφωνα με πληροφορίες, να αντιμετωπίζει προβλήματα με κάποιους συμμαθητές του.
Παραπονιόταν στη μητέρα του, όπως είχε πει η ίδια, ότι δεν ήθελε να συνεχίσει σε αυτό το σχολείο γιατί κάποιοι συμμαθητές του τον πείραζαν.

Από το blog, findalex
Αγαπητοί φίλες και φίλοι,
Είμαστε γονείς και θέλουμε να βρούμε το παιδί μας.Ταυτόχρονα είμαστε πολίτες και δεν ανεχόμαστε τον εμπαιγμό των "αρμοδίων" και τον χλευασμό των εμπλεκομένων.Είμαστε αγανακτισμένοι με τις μεθοδεύσεις αυτών που οδηγούν σιγά-σιγά και σταθερά την υπόθεση στη λήθη και το κουκούλωμα .Γνωρίζουμε ότι το ίδιο αισθάνεστε και όλοι εσείς.Η αγανάκτηση όμως και η πίκρα δεν σημαίνουν απογοήτευση.

ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ.



Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Πληγή




Είναι ίσως η τάξη του χάους

ή η αποδοχή της μοναξιάς;

Σε όλα τα σημαντικά της ζωής μοναχικά είναι τα βήματα μας.
Μόνος βρίσκεται ο καθένας μας.
Μόνος γεννιέται, μόνος ερωτεύεται, αγαπάει, πονάει.
Μόνος βρίσκεται στη μετάβαση, μόνος πεθαίνει.
Μόνος βαδίζει τη ζωή του κι ας υπάρχουν γύρω του άνθρωποι.
Και ποιος να καταλάβει τον πόνο του Άλλου.
Κανείς!
Άλλη μια ανθρώπινη πραγματικότητα.
Είναι ίσως η τάξη του χάους που παίρνει μορφή μοναξιάς.

Πικραίνουν οι ώρες στο σκοτάδι
στη λήθη σβήνει η ανάμνηση
και η ζωή ως άλλη προδοσία φανερώνεται
το αίμα να μένει κόκκινο απαιτώντας…
Μα, ποιος γνωρίζει το σωστό ή το λάθος αν
πρώτα δεν πονέσει αληθινά
κι έπειτα στα λόγια μένουμε, αφού,
που να βρεθούνε όρια να γραπωθεί κανείς;

Το ποίημα είναι από τη συλλογή ποιημάτων «Εκτεθειμένος μαστός»

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



Στον Πολυχώρο της Άγκυρας Σόλωνος 124, τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, στις 19:00 μ.μ.
ελάτε να πιούμε ένα ποτό και να ακούσουμε τις ηθοποιούς
Γεωργία Ζώη και Νίκη Φραγκούλη που θα διαβάσουν αποσπάσματα από τα βιβλία μου



«Το Υστερόγραφο μιας Συγγνώμης και Υπατία»

τα βιβλία θα παρουσιάσουν: η συγγραφέας Σύσση Καπλάνη
και η Ερευνήτρια της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Μάρα Μαρτίνη.

Συντονίζει ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος.

Στα πλήκτρα ο Γιώργος Κωνσταντινίδης θα μας ταξιδέψει με τραγούδια από το πλούσιο ρεπερτόριο του

































Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Αδηφάγο ζώο...


Ζώο αδηφάγο ο έρως.

'Οσο τον τρέφεις, τόσο μεγαλώνει και ειδικά στην αρχη που ολα μέσα του λάμπουν, καθαρές χειμώδεις αποχρώσεις.

Η υπερβολή της ανεξέλεκτης ελευθερίας του σε εθίζει τόσο όσο να νιώθεις την πλήρη εξάρτηση του.

Εξαρτήσεις αυθόρμητου πόθου, χαράς, πόνου, και απελπισίας.

Σε αναγκάζει εύκολα να συγχωρείς, εύκολα να μισείς, εύκολα να αγαπάς κι ακόμα πιο εύκολα να κλαις, να πιστεύεις, να χαρίζεσα και φυσικά να χαραμίζεσαι...


Απόσπασμα απο το βιβλίο "Το υστερόγαφο μιας συγνώμης"

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Μετρώντας μοναξιά

Νωθρή, ανυποψίαστη
αθώα ως άλλη
Ερέντιρα.

Κενή από εγκατάλειψη
σαν ουρανός χωρίς σύννεφο
σαν ύπνος δίχως όνειρο
μόνη χωρίς ένα θεό
για προσκεφάλι.

Χωρίς καν έναν θαυμασμό
δίχως την προσμονή κάποιας
επιστροφής.

Γνώριζε το ανώφελο
γι αυτό ερμητικά
την πόρτα έκλεισε
για πάντα.

Ήξερε τον προορισμό
κι έμεινε ανέπαφη
τα χρόνια στα μαλλιά
μετρώντας.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;














Κανένας ουρανός
δε θα φυτρώσει στο χάος
όσο θα υπάρχει ο φόβος…

Ο δικός σου ο φόβος…

Αυτός που ακόμα τρομάζει
τα παιδικά όνειρα σου…

Νηφάλια μείνε
στο θαύμα της πραότητας…
και τον αφανισμό σου
άφησε σε άλλων χέρια.

Το προσκεφάλι γείρε σε ώμο
και κοιμήσου.
Γιατρέψου απ’ το θαύμα
που κυλάει στις φλέβες του
και νιώσε πάλι…

Λένε,
«Πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο,
από το προηγούμενο»,

Πιθανόν, γιατί είναι ζωντανό…
Γιατί, εν τέλει,
αυτό να είναι ένας νέος,
Θρίαμβος.

Ποιος ξέρει;

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ





Η αλήθεια μέσα από αιτίες οδηγεί τη ζωή στο χρόνο και χάνεται,
μεταλλάσσει αισθήσεις σαν το αίμα που γίνεται νερό και πονάει στην έλλειψη.
Στη βαθιά αναζήτηση να βρούμε όση σκιά αθωότητας απόμεινε σαν παιχνίδι,
να γραπωθούμε επάνω της προσπαθούμε και να σωθούμε απ' τις μνήμες.
Το σούρουπο των Κυριακών βαραίνει η ψυχή μπροστά στη σύμβαση της αδράνειας κι ως άλλη υπομονή υπό προθεσμία σφαλίζει τα βλέφαρα στη σιωπή.

Μπροστά στα εξελισσόμενα...
συγκίνηση τ' αγιάζι και η παραίτηση λυτρωμός.
Δάκρυ το δάκρυ το παράπονο χτίζει τον αποχωρισμό, σκοτάδι και φως,
θάλασσα και ουρανός, ίδια μοιάζουν.
Ποιος γλιτώνει; Ποιος χάνεται;
Εμείς ή εσύ;
Εσύ που φεύγεις;

Ή εμείς που μένουμε μισοί;








Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΑΧΙΚΗ













για να μην πατήσω άθελά μου κάποια συνείδηση...















Τα πρώτα φθινοπωρινά βράδια, την ώρα που οι δρόμοι είναι ακόμη ζεστοί
και κάπως κοπάζει ο ορυμαγδός από κόσμο περπατώ νωχελικά στα βρώμικα
πεζοδρόμια της Αθήνας αντιμετωπίζοντας το παρόν με συμβιβασμό.
Υπάρχει μια τάση να υπομένουμε πράγματα, να συνηθίζουμε, να ρίχνουμε ευθύνες
σε κάποιες συνθήκες σαν να μην τις χρησιμοποιούμε κι ας είμαστε χωμένοι μέσα τους μέχρι τον λαιμό.
"Αν τα πράγματα ήταν σωστά θα ήμουν διαφορετικός".
Συχνά το λέω να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, αυτό με συμφέρει και για ν' αποφύγω τη συνέχεια της ενοχλητικής σκέψης.
Αλλάζω πεζοδρόμιο.
Από αυτή την πλευρά μου φαίνεται πιο καθαρό, eκατόν είκοσι σκύλοι λιγότεροι το έχουν κατουρήσει.
Μετά η σκέψη μου οργανώνεται πάλι, αλλά η προσοχή μου που να πατήσω για ν' αποφύγω τις λιγότερες βρωμιές, δεν είναι η συγκέντρωση που θα επιθυμούσα.
Αλλά από την άλλη, η συγκέντρωση είναι αποκλεισμός κι εγώ δεν θέλω να αποκλειστώ σε μία μόνο σκέψη.
Κοιτάζω γύρω μου, όλοι οι άνθρωποι είναι μόνοι σαν κι εμένα. Προσέχουν που να πατήσουν,
προσπαθούν να συγκεντρωθούν και ν' αποκλειστούνε ίσως.
Μου φαίνεται ότι οι περισσότεροι από εμάς, δεν συνειδητοποιούμε όσα λέμε ή κάνουμε, αλλά ούτε το περιβάλλον μας, τα χρώματα, τα δέντρα, τη ξαφνική βροχή που μουλιάζει τη σάρκα, τα σχήματα, τους ανθρώπους, τα συναισθήματα, το φιλί μέσα απ' το τζάμι του παραθύρου ενός τρόλεϊ που απομακρύνεται, το ιδεατό άγγιγμα ενός μάγουλου με τα τρεμάμενα
ακροδάχτυλα, το χειροφίλημα μέσα απ' το δια-δίκτυο...
Αν τα πράγματα ήταν σωστά, θα ήμουν διαφορετικός", καταλήγω.
Φτού! αφοσιώθηκα και κάτι πάτησα ελπίζω να είναι περιτώματα σκύλου κι όχι κάποια συνείδηση.










Ας με συγχωρέσουν όσες εκλετές φίλες απάντησαν στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά την αφαίρεσα για να μην πατήσω άθελα μου κάποια συνείδηση.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ




Ανελέητα εγωιστές
Ανελέητα ανασφαλείς
Δέσμιοι κάποιων ενστίκτων άπειρων και η σιωπή παρούσα
στη μοναξιά των εποχών απομεινάρι.

Μέρες γεμάτες όρκους αναίτιους, ορρωδούν σ’ ένα παρελθόν που πάντα επιστρέφει ν’ αντισταθεί στη ζωή μ’ ένα τρόπο ανενδοίαστο τις νύχτες τις γεμάτες αναμνήσεις να δένουν τα όνειρα
Και η δειλία έτοιμη να σκοτώνει πάντα τις πιο όμορφες ψευδαισθήσεις

Ζωές με τη ψυχή γαντζωμένη σε μια μόνο γλυκιά ανάμνηση
Για την οποία πάλι ένα δάκρυ θα χαράξει ρυτίδες.

Ανελέητα ευάλωτοι σ’ ανελέητους πειρασμούς αφημένοι

Ευτυχώς

Ανελέητα άνθρωποι.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ

Τόσο του ανθρώπου η σάρκα αδύναμη’ ναι
που δε βαστά η καλή απαρχή στον κόσμο.
Κι αν την αρχή του καθενός κοιτάξεις
κι ύστερα δεις που καταντήσαν όλα,
το άσπρο θα βρεις πως μαύρο τώρα εγίνη.

Καζαντζάκης, απόσπασμα στίχων από τη θεία κωμωδία



Ώρες ατελείωτες στέκομαι μπροστά στο λευκό χαρτί και δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω το γράψιμο. Ανάκατα συναισθήματα πνίγουν κάθε σκέψη μου. Πελαγοδρομώ, δεν καταφέρνω να βάλω τις λέξεις σε σειρά, λέξεις που να δείχνουν στ’ αλήθεια πως μια χώρα σβήνει ξαφνικά απ’ το στερέωμα.
Φευγαλέες σκέψεις που δεν δίνουν ειρμό. Τη μια στιγμή αγανακτώ και βρίζω και την άλλη στιγμή θλίβομαι βαθιά. Κατόπιν τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν είναι έτοιμος να τα σούρει σε όλο αυτό το πολιτικάντικο συρφετό που δεν νοιάζεται για τίποτα και κανέναν σε αυτόν το τόπο.
Γεμίζω ενοχές και δεν ξέρω με ποιο τρόπο να τις ξεπεράσω. Είναι βαθύ το ράγισμα της ψυχής, είναι ένας πόνος που δεν περιγράφεται. Ένα σύμπαν που καταρρέει, που συνθλίβεται σε μαύρη τέφρα.
Πώς να καταθέσω με φράσεις πάνω στα καμένα σημάδια της γης, στο μαύρο αίμα εβδομήντα ανθρώπων;
Σημάδια άφησε πάνω στο σώμα και στο νου μου το ανεξίτηλο γεγονός του θανάτου.
Μπορεί κάποιος να με θεωρήσει απάνθρωπα εγωιστή που σκέπτομαι τι μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω τη στιγμή που χιλιάδες στρέμματα απανθρακώθηκαν, δεκάδες αβοήθητοι άνθρωποι γίνανε κάρβουνο κι άλλες χιλιάδες έτρεχαν πανικόβλητοι ν’ αποφύγουν τη φρίκη της φωτιάς.
Και να τώρα που όλα μοιάζουν να ταιριάζουν στην κανονικότητα των στατιστικών στοιχείων. Στρέμματα, δέντρα, ζωντανά και άνθρωποι, αριθμοί στατιστικών στοιχείων. Τι φρίκη, η κοινωνία αμέσως την επόμενη να αποδέχεται τους αριθμούς;
Όμως δεν είναι έτσι. Αυτό που συνέβη δεν είναι ένα απλό γεγονός, ένα μοναδικό γεγονός που μπορεί να ξεπεράσει τον πόνο της απώλειας με αναφορές αριθμών.
Είναι μια συντέλεια εβδομήντα ψυχών, {ελπίζω εδώ να σταματήσει το μακάβριο μέτρημα} που όταν εξαφανίζονται δεν κόβονται από τις σάρκες μας ανάλογα κομμάτια, αλλά χάνουμε από τον κόσμο μας όσα η ψυχή και ο νους τους είχαν να προσφέρουν, πλούσιες σκέψεις κι αισθήματα μοναδικά που κανείς από εμάς δεν θα γνωρίσει πλέον.
Νοιώθω τις ψυχές των δέντρων
μες του ορίζοντα τις φλέβες να ραγίζουν.
Νιώθω τις ψυχές των ανθρώπων
στων άστρων τις εκλάμψεις να σβήνουν.
Παραπατώντας μέσα στο σκοτάδι ψάχνω για έξοδο.
Ανοίγω πόρτες μα πιότερο βρίσκω σκοτάδι.
Ψηλαφώντας κι έρποντας με αγωνία στ’ αποκαΐδια
άνοιξα κι άλλη πόρτα και
μεγαλύτερο σκοτάδι με κατάπιε.
Κανείς, μα κανείς δεν δύναται να βοηθήσεις με τι προσευχές του,
μακάρι να μπορούσε να το κάνει με το μίσος του.
Βοήθεια άνθρωποι, βοήθεια.
δβ.

Αυτή είναι η επιστροφή μου. Με διαφορετικό και πιο αισιόδοξο τρόπο την υπέθετα, αλλά με όσα συνέβησαν δεν μπορώ να γράψω κάτι διαφορετικό.
Γεια σας αγαπημένοι μου φίλοι. Είμαι πάλι εδώ και σας περιμένω...
Να είστε όλοι καλά!!!

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Προορισμός της Θάλασσας



προορισμός της θάλασσας

Εκείνη κοιμόταν βαθιά, ούτε που κουνήθηκε όταν με τα’ ακροδάχτυλα του άγγιζε απαλά τα χείλια της.

Όταν χάιδευε τα μαλλιά της, τι όμορφη αίσθηση η αφή, ανατρίχιαζε στη διαδρομή τους, μεταξένια κι απαλά σαν πυρόξανθη άμμο.

Ο θεός είχε κατέβει απ’ τα σύννεφα και τον κρατούσε αγκαλιά.

Πνιγότανε από τη λαχτάρα ένα χρόνο τώρα να την κρατήσει, να την γευτεί και να ρουφήξει τις ευωδιές της για ένα ολόκληρο βράδυ.
Σαν αόρατη σκιά κινιόταν, όπως το απαλό αγέρι που μ’ ευαρέσκεια δροσίζει τη σάρκα. Το ψέγος των χειλιών του πάνω στα γυμνά μέρη της σάρκας της παγίδευε σ’ ένα απερίγραπτο μπέρδεμα το μυαλό του.
Μάτωνε, στα σκόρπια υπολείμματα λέξεων που τολμούσε μόνο στο μυαλό του να σκαρώνει, όπως στα όνειρα του και ν’ ακούει πνίγοντας τους γητεμένους αναστεναγμούς του μην και χαλάσει τούτη τη σεπτή ηδονική παράκρουση.
Αφουγκραζότανε τον ρυθμικό παλμό της ανάσας της, τόνοι μουσικοί ανείπω
των αναστεναγμών.
Καμιά γυναίκα δεν κρατούσε στο κόρφο του, όμως ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει τόσο όμορφα την αίσθηση ότι πράγματι κρατά στην αγκαλιά του ένα κορμί. Ούτε στο καλύτερο όνειρό του δεν είχε αισθανθεί το πέταγμα στον ουρανό που έζησε όλο το βράδυ.
Και τώρα λυπόταν που η αυγή άρχισε να χλομιάζει στα δροσερά μάγουλα της τη νύχτα και το όνειρο θα τελείωνε.
Με το πρώτο φέγγος εκείνη άνοιξε τα μάτια της και το μπλε πλημμύρισε τη ψυχή του.

«Τι όμορφη που είσαι», ψιθύρισε.
«Εδώ έμεινες το βράδυ;» τον ρώτησε.
Άπλωσε το χέρι του και την άγγιξε δειλά. Κυκλικά χαμόγελα χάραξαν τη σάρκα της. «Τι ονειρεύτηκες;» τη ρώτησε αγκαλιάζοντας τη με τη ματιά του.
«Νομίζω… τίποτα, ήμουν κουρασμένη, δεν… δεν θυμάμαι» του απάντησε και οι κύκλοι από το άγγιγμά του σάρωναν την επιφάνεια της.
Απλώθηκαν σβήνοντας τα τελευταία ψήγματα της μαχμουρλίδικης αθυμίας της.
«Εσύ, τι ονειρεύτηκες;» τον ρώτησε με μια φωνή που πάφλαζε πάθος.
Οι σκέψεις του γύριζαν ξανά και ξανά στο όνειρο, στα λόγια, στον έρωτα… έψαχνε ν’ αναγνωρίσει τα συμβολικά μυστικά που βάρυναν το μυαλό του τόσο πολύ που δεν μπορούσε να θυμηθεί.
«Εσύ, τι ονειρεύτηκες;» ρώτησε πάλι εκείνη.
«Τίποτα», τόλμησε εκείνος με φωνή σαν θρόισμα ανέμου και λιγωμένος από αγάπη…
Κοίταξε τη γύμνια της και πρόφερε χωρίς να τον ακούσει.
«Σε αγαπάω, θάλασσα!».


Σε όσους έχουν τη δυνατότητα να "αγαπούν"…

Καλές διακοπές… το Σεπτέμβρη, πάλι…

Χαιρετώ σας.
Αφιερωμένο σε όλους όσοι θα διαβούνε βήματα στη θάλασσα...


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
(1911-1996)

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Μα πού γύριζες Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.

Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων.


Μα πού γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα '
Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ

φωτό: Στέλιος Ματσάγκος


Ταξιδιωτικό κοστούμι οι σκέψεις και οι μνήμες…
Φορεμένο από χρόνια και υφασμένο με χαρές και λύπες…
Έτσι έφυγα, απλά με μια βαλίτσα
να με τυραννάει το βάρος της…

Το βάρος από πράγματα δικά σου:
Ένα κορμί. Μία καρδιά. Μία ψυχή. Δυο μάτια. Χαμόγελα. Λόγια.

Δεν εισχώρησες στο είναι μου
Το φανερό είδες του εαυτού μου…

Κι έτσι απλά έφυγα…

Όχι το φανερό του εαυτού μου:
Το κορμί. Η καρδιά. Η ψυχή. Τα μάτια. Τα χαμόγελα. Τα λόγια.

Μα, άνθρωπος είμαι και πολύ ευάλωτος, μάλιστα.
Όμως και τώρα που ξέρω ότι η πείρα σε κάνει να προβλέπεις
το σωστό και το λάθος,
εγώ πάλι το ίδιο θα διάλεγα
κι ας θέλω να είναι τα τωρινά απόηχοι μόνο
ευτυχισμένων αναμνήσεων…

Έτσι απλά έφυγα…

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

female

Αφορμή της έμπνευσής μου, τα πλούσια συναισθηματικά λογια σας!


Γίνε εσύ
Να γίνω εγώ
Γίνε ένα χάρισμα
Να γίνω καλωσόρισμα
δβ.

Μαρίνα η θάλασσα
Σεμέλη τα λόγια
Βροχή γλυκιά κι αναπαμός τ’ όνειρο
Μιας αδημονούσας ευφρόσυνης έλξης
Μαρίνα ένα γέλιο
Σεμέλη ένας πόνος
Η προσμονή του αύριο ευλογημένη
Του μετά οι ώρες μπορεί και πόνος
δβ.

Είμαι εδώ
Είσαι εκεί
Κι όμως μαζί
Ταξιδιώτες του ίδιου ονείρου
Είμαι η πλώρη κι είσαι το κύμα
Σε χαράζω ανώδυνα κι εσύ με πηγαίνεις
Είσαι ότι αγαπώ
Την ελευθερία σου θάλασσα
δβ.

Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

με ποιο δικαίωμα;





Γιατί;
Με ποιο δικαίωμα;
Ποια νοσηρά μυαλά είναι αυτά που οδηγούν τις μοίρες των ανθρώπων;
Άραγε, δεν τους ενοχλούν οι τύψεις ;
Δεν αναρωτιόνται για τα ανόσια έργα τους που αφήνουνε στο σύντομο πέρασμα τους;
Δεν γνωρίζουν πως τίποτα δεν είναι αληθινά δικό τους;
Πως τίποτα δεν τους ανήκει;
Τόσο δύναμη έχουν τα συμφέροντα τους που σβήνουν κάθε ενδοιασμό και τους οδηγούν ανεμπόδιστα έξω από την ηθική;

Κι εμείς οι μικροί γιατί σιωπώντας συναινούμε αρκούμενοι με ένα αυτοκίνητο τζιπάκι;
Γιατί δεν αντιδρούμε;
Γιατί, βολευόμαστε στα υλικά αγαθά που τα ίδια νοσηρά μυαλά μας αναγκάζουν να χρεωνόμαστε για ν’ αποκτήσουμε;

Λυπάμαι που το λέω, αλλά:

«Κάποτε οι Έλληνες αντιδρούσανε».
«Σήμερα είναι όλοι χαφιέδες του ίδιου του εαυτού τους…»

Την πρώτη εικόνα τη δανείστηκα από ένα post στο αξιόλογο blog, “δύων ήλιος”















η φωτογραφία είναι του φωτογράφου Στέλιου Ματσάγκου


Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
μιχάλης κατσαρός
Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

χυμένοι ουρανοί

Ζωή σαν παραμύθι..

Η ζωή ένα παραμύθι...

Ζωή παραμύθι...



γυρνώ ξανά στο όνειρο, εκείνο το παλιο...

στα χρόνια που τα λόγια κρύβανε αξίες...
μα μη θαρρείς πως θα ξεχάσω τις στιγμές...

μεσ' τη μικρή την κάμαρι όταν ανέλπιστα...

με χρώματα από χυμένους ουρανούς...

και όρκους βραδυνούς χανόμαστε στα τέσσερα σημεία...

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

ακροατής του κόσμου



αχ! να είχα έστω μια μικρή γουλιά
απ' της ψυχής του τα καθάρια μυστήρια
να τον αγγίξω μες στων λύκων τις αυγές
κι απ' την γνώση αυτή να καταστεί διαυγές
σε ποιο της ζωής του σενάριο θα παίξω...

m..g

σ' ένα δάκρυ μου
Ένα παρελθόν που μόνο ευτυχία φέρνει στην ανάμνηση του.
Νόμιζα πως είχα βρει την ολβιότητα, χωρίς να υπολογίζω την άλλη όψη της. Κι ας γνώριζα ότι η ζωή δεν χαρίζεται ολότελα και πως με κάθε τρόπο ή μέσον παίρνει πίσω ότι χάρισε για μια στιγμή.
Μόλις βρει ανοχύρωτη σαγήνη την κατασπαράζει και σ’ αφήνει άδειο σαν απλό ακροατή ενός κόσμου που ξέφυγε μέσα απ’ τις παλάμες.
Και μετά, έρχεται το αναπόφευκτο του χρόνου. Σε κολλάει με την πλάτη στο τοίχο, έτσι για ν’ αφομοιώνεται στα κόκαλα η παγωνιά του. Και οι ανάσες σαν φωνές μιας ξεθωριασμένης ηχούς στο βάθος κάθε αισθήματος παραληρούν χωρίς να μπορούν ν’ ακουστούν. Ακόμη κι ο νους σιωπά στα σκοτάδια του, που γεμάτος μνήμες από έρωτες και λόγια, μένει νωθρός και μίζερος.
Πόσο πρέπει να την πληρώσει κάποιος τη ζήση του ώστε να παίξει ένα ρόλο άξιο χωρίς να τον χρησιμοποιεί σαν απλό κομπάρσο της;
Και σιγά μη μπορεί κάποιος να τα βάλει μαζί της. Εκείνη τραβά το δρόμο της χωρίς να μοιράζεται τον πόνο όσων μέσα της υποφέρουν.
Μακάριοι όσοι μ’ έναν ενιαίο πόνο πεθαίνουν επάνω σε μια ανάσα. Μπορούν να περηφανεύονται πως νίκησαν τη ζωή και συνεχίζουν στο θάνατο.


ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ...

Ο χρόνος πέρασε,
το κρασί τελείωσε
οι ψυχές όμως δεν γέμισαν
όση προσπάθεια κι αν κατεβάλαμε
να γραπωθεί ο ένας από την καρδιά του άλλου.


Μα μήπως ο ύπνος, ο αιώνιος ύπνος είναι η συνένωση με το θεό; ¨
Μπορεί ετούτη η Νιρβάνα της σιωπής να είναι η χαλαρή συνέχεια της ζωής σε μια αργή ανάλυση αισθήσεων, γνωστές κι αναγνωρίσιμες μόνο από τη ψυχή;
Ας μην υποθέτουμε τίποτα εμείς, εκείνος τώρα μόνο ξέρει αυτό που εμείς υποθέτουμε:
Μηπως, το αιώνιο μυστικό της απώλειας είναι η πραγματική συνέχιση στο άπειρο.

«Φυγή δεν είναι μόνο η απομάκρυνση από το παρελθόν, ούτε και από την πραγματικότητα. Φυγή μπορεί να είναι και των αναμνήσεων η ευτυχία, που ταξιδεύει εκεί που έχουμε ανάγκη στο μέλλον ή στο παρελθόν. Σε δοκιμασίες που πέρασαν ή έρχονται, σε αισθήσεις, σε βιώματα, σε σχέσεις.
Αυτή η κοπιαστική απόκτηση εμπειριών είναι φυγή, είναι το πέρασμα μιας ολάκερης ζωής. Μπορεί να μετανιώνουμε στη ζωή μας για κάποιες επιλογές, μα δεν μπορούμε ποτέ να μετανιώσουμε για τις εμπειρίες που μας χάρισαν.
Είμαστε δέσμιοι των ενστίκτων μας...

Τελικά, όποιος μένει τελευταίος σέρνει την πίκρα όλων
δβ...

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ…

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

για ποια ανάμνηση μιλας;


Πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια ανάμνηση; Σκέψου λοιπόν πια ανάμνηση σε πονάει πιο πολύ, πια σε βασανίζει; Αυτή που σε κάνει να νιώθεις την έλλειψη, τη μοναξιά, αυτή που σε τρομάζει, που σε τρομοκρατεί. Αυτή που ίσως σου ταιριάζει ή εστω κάποια που σε κάνει να αναπολείς χαρούμενα.
Πόσο όμορφα ευπρεπίζονται οι σκιές μεσ' το μυαλό. Πόσο απαλαίνει το σκοτάδι στη παρουσία των σωμάτων. Πόση ευτυχία χαρίζει ένα χαμογελο από τα περασμένα;
Πόσο όμορφα επηρεάζονται τα όνειρα σαν ζωντανές λέξεις γεμίζοντας σελίδες με νοήματα που φωλιάζουν στη μνήμη και στην καρδιά οδηγώντας τις πράξεις μας.
Ευεργετική η στιγμή όταν ζωντανεύουν τα περασμένα που αγαπήσαμε, που αγαπάμε και δεν λέμε να αφήσουμε...
Πόσο όμορφα επηρεάζονται τα σώματα έξω από το έργο του κακού και χωρίς τη μοναξιά της παραδείσου. Τι όμορφα να κοιτάζεις την αγκαλιά σου και να είναι μέσα της χωμένο ένα χαμόγελο ευτυχίας γραμμένο στο κοιμισμένο πρόσωπο της. Να αισθάνεσαι ερωτευμένος και να ψελλίζεις "κρατάω στην αγκαλια μου το θεό".
Τι μνήμη κι αυτή!
Τι πόνος! Τι έλλειψη! Τι βάσανο η τόση μοναξιά!

Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

ποιος ελέγχει τη ζωή του;


Λοιπόν, μια μύχια εκμυστήρευση, πολύ προσωπική.

Πιστεύω να μου συγχωρήσετε που τη φανερώνω, αλλά θέλω -ως κοινή εμπειρία- ως σχέση ψυχής- να τη μοιραστώ με κάποιους ανθρώπους που πιθανόν να αισθάνονται και να ταυτίζονται με το δικό μου συναισθηματικό κόσμο.
Λοιπόν, πολύ βαθιά κι ανεξιχνίαστη αίσθηση και με τα απλά λόγια που αναφέρομαι και που σίγουρα δεν είναι ικανά να φανερώσουν το μέγεθος της ευφρόσυνης θλίψης μου κάθε φορά που αυτή η αίσθηση με αγγίζει.
«Το πάτωμα».
Πολύ το έχω αγαπήσει.
Κάθε φορά που το ακούω, θλίβομαι βουρκώνω.
Γίνομαι παιδί λίγο αθώο, ξέρετε, πριν την εποχή που σου δίνουν κάτι να πιστέψεις.
Μετά μεγαλώνοντας και πιστεύοντας, αναγκαστικά, άλλαξαν μέσα μου οι σκέψεις, σαν φίδι που αλλάζει δέρμα, άλλαξα κι εγώ αφήνοντας στο πάτωμα κάποια συναισθήματα μου.
Το τραγούδι μιλάει για τα δικά μου συναισθήματα.
Για όσα ακόμα έχουν παραμείνει αλώβητα απ’ τις ανάγκες που πολλές φορές μας κάνουν να μην τ’ ακολουθούμε.
Μπορεί να φαντάζει ρομαντικό, μελό ή ανώριμο αλλά για μένα είναι λόγια και μουσική που μιλάνε απ’ ευθείας στην καρδιά μου.
Κι όταν ακολουθείς την καρδιά σου καμιά λογική δεν στέκεται ικανή να σε αλλάξει.
Περιττό δε, να πω, πως έχω λατρέψει τη Νικολακοπούλου, για το μυαλό της.
Ελπίζω αυτά τα λόγια, να κοσμήσουν την ταφόπλακα μου.

ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομαπου
γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτακι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...


Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Γερνάω μαμά
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σουζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω μαμά,
φοβάμαι μαμά,
γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριοτου κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω μαμά,
φοβάμαι μαμά,
γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου
αχ! τι μας εχεις κάνει Νικολακοπούλου μας!

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

ονειρο στην ακρη της μοιρας


Είναι δύσκολη η αγάπη;

Ένα όνειρο ήταν ξεχασμένο στην άκρη της μοίρας αραδιασμένο επάνω σε φύλλα χαρτί και ξαφνικά πήρε σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μου. Έγινε μια πραγματικότητα κι αντιλήφθηκα πως κανείς δεν μπόρεσε να περιορίσει το πηγαίο αίσθημα της νιότης για ζωή. Τώρα, με την έμπυρη γνώση που απόκτησα στα χρόνια, η ανθρώπινη ψυχή είναι ο αιώνιος επαναστάτης και κρύβει αόρατα και δυνατά ένστικτα που τα νοήματα τους αποθεώνονται μόνο από την ύλη. Κάτι που όλοι το ζούμε έντονα αλλά διαφορετικά το αντιλαμβανόμαστε.
Διαβάστε μερικά λόγια που μπορεί να προέρχονται από κάπια άμετρη ψυχική οδύνη. Ίσως πάλι να γράφτηκαν λίγο μετά από κάποια φυγή.
Λίγο μετά από κάποιον χωρισμό.

«Φυγή δεν είναι μόνο η απομάκρυνση από το παρελθόν, ούτε και από την πραγματικότητα. Φυγή μπορεί να είναι και των αναμνήσεων η ευτυχία, που ταξιδεύει εκεί που έχουμε ανάγκη στο μέλλον ή στο παρελθόν. Σε δοκιμασίες που πέρασαν ή έρχονται, σε αισθήσεις, σε βιώματα, σε σχέσεις.
Αυτή η κοπιαστική απόκτηση εμπειριών είναι φυγή, είναι το πέρασμα μιας ολάκερης ζωής. Μπορεί να μετανιώνουμε στη ζωή μας για κάποιες επιλογές, μα δεν μπορούμε ποτέ να μετανιώσουμε για τις εμπειρίες που μας χάρισαν.
Είμαστε δέσμιοι των ενστίκτων μας.
Τελικά, όποιος μένει τελευταίος σέρνει την πίκρα όλων

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ


Γυναίκες στο χρόνο της
Αναστασίας Παπαστάθη, [έργο σε δύο μέρη]

Μια καταπληκτική παράσταση ανέβηκε στη θεατρική σκηνή στη Νάξου 34, από τη θεατρική ομάδα «Fuga». Δυο μονόπρακτα από δυο εξαίρετες ηθοποιούς την Γεωργία Ζώη και την Αναστασία Παπαστάθη σ’ ένα ρεσιτάλ υποκριτικής.


Στο πρώτο μέρος το έργο αρχίζει με μια ανώνυμη Τρωαδίτισσα που βιώνει σε όλη της την έκταση την καταπίεση, τη στέρηση, την απογοήτευση και την πίκρα μέσα απ’ την κατάρα του πολέμου.


Στο δεύτερο μέρος μια σύγχρονη γυναίκα στο κελί μια φυλακής βιώνει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα στέρησης, πόνου κι απογοήτευσης μέσα απ’ την κατάρα των δύσκολων διαπροσωπικών σχέσεων.


Το παίξιμο και των δύο σπουδαίων ηθοποιών ήταν μια αναμέτρηση με την υποκριτή τους εμπειρία, αποδεικνύοντας πως δεν φοβούνται τις προκλήσεις του καινούριου πέραν από τα γνωστά θεατρικά είδη που έχουμε συνηθίσει να επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο από δύο και τρεις θιάσους.

Μια γυναίκα από το παρελθόν συναντά μια γυναίκα στο παρόν.
Γυναίκες σύμβολα κι οι δυο τους, συνδέονται με κοινή μοίρα.
Πως λειτουργεί η μνήμη και η απώλεια της στην ανθρώπινη ύπαρξη;
Πόσο φυλακισμένος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος όντας ελεύθερος;
Και το αντίθετο.
Πως μπορεί να αγγίξει την υπέρτατη ελευθερία πίσω απ’ τα σίδερα μιας φυλακής;
Παραμένει η μητρότητα στοιχείο αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο;
Είναι μερικά από τα ερωτήματα του έργου.

Κυριακή 6 Μαΐου 2007

τα βιβλια μου

Με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή
εκδόσεις : Χρ. Ε. Δαρδανός

Στο χρώμα του βράχου, στα ίχνη της άμμου. Ελληνικά σημάδια προαιώνιας ιστορίας διαβήκαν τα άγουρα σώματα, γυμνά, πανώρια, θεϊκά. Αγγίχτηκαν ώμοι, στήθια, γλουτοί, μοιράστηκαν οι σάρκες το άλικο αίμα, γυμνές στον πουνέντε κάτω από τον καυτό του Αιγαίου ήλιο. Μύρισε η φύση έρωτα, γεύτηκα η θάλασσα ηδονή και ο αγέρας λόγια αγάπης. Λόγια γεμάτα υποσχέσεις και τάματα. Μια ιστορία τρυφερή όμοια με όλες αυτές που χαρίστηκαν στο όνομα της πίστης στον άνθρωπο και στον έρωτα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Αβέβαιες υποθέσεις δε κάνω. Άνθρωπος είμαι και πολύ ευάλωτος μάλιστα, όμως και τώρα που ξέρω, που λέμε ότι η πείρα σε κάνει να προβλέπεις το σωστό απ' το λάθος, εγώ πάλι το ίδιο θα διάλεγα κι ας είναι τα τωρινά ευτυχισμένα μόνο στις αναμνήσεις. Πάντως μην λυπάσαι για μένα αγαπημένε μου, εσυ δεν μου' λεγες... άσε τη ζωή μόνη της να κυλήσει, να σκορπίζεσαι μέσα της κι όπου σε πάει! Αυτό έκανα, είμαι με τους δικούς μου. Έπρεπε να τους βρώ για να σωθώ. Καλέ μου, δεν θέλω να κλάψεις, δεν σου αξίζουν δάκρυα, ούτε να λυπηθείς, αν, αν με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή με αγκαλιάσουν.



Αδιέξοδοι έρωτες
εκδόσεις: Χρ. Ε. Δαρδανός

Οι ιστορίες του έρωτα και της αγάπης είναι τόσο συνηθισμένες στην ανθρώπινη φύση, όπως και η ανάσα που μας κρατάει στη ζωή.Μέσα απ' το πάθος σκορπίζουν: την ερωτική φαντασίωση. Δημιουργούν Μελωδίες Αμαρτίας. Ασελγούν και φθείρουν σάρκες. Ταυτίζουν το θάνατο με τον έρωτα. Δοκιμάζουν το Alter Ego μας.Μια συλλογή από πέντε συγκλονιστικές μυθιστορίες ακραίων καταστάσεων με βαθιά όμως ανθρώπινη χροιά. Γυναίκες και άντρες γεμάτοι αδυναμίες, πάθη και ευαισθησίες που προσπαθούν να ισορροπήσουν τη ζωή τους και να ζήσουν κάποιες από τις όμορφες στιγμές της. Κι ενώ κάποιοι μπορεί να πτευχαίνουν, άλλοι πλέουν έρμαια στους αδιέξοδους έρωτες του πεπρωμένου τους.Οι δύο νουβέλες και τα τρία διηγήματα παρουσιάζονται σαν απολογίες ψευδαισθήσεων με υπαρκτό όμως δέος, καθώς ο αναγνώστης θα συναντήσει αληθινές πλευρές των συναισθημάτων και πιθανόν, κάποιων πράξεών του.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ποιος όμορφος δαίμονας, τόσο αυστηρός, φώλιασε μέσα μου για να καταστρέψει την αιώνια αγάπη; Ποια ισχυρή δύναμη θέλει την εσωτερική μου ματαίωση να την βλέπει να σβήνει στα νεφελώματα του χρόνου; Γιατί την εμφανίζει με ουλές δύσκολων χρόνων στο μέτωπό μου; Ποιανού άλλου εκτός αυτού του αχρείου, όφελος είναι η εξαχρείωσή μου; Ποιος, ικέτη με θέλει, για λίγη ελευθερία; Για λίγη αγάπη, για στοργή, τρυφερότητα, για λίγο αγνό, άσπιλο και ουσιώδη έρωτα; Ποια τρέλα του θεού οδηγεί σε ξένους κι αφιλόξενους τόπους τη ψυχή μου;



Γυναίκες του κόσμου
εκδόσεις: Χρ. Ε. Δαρδάνος

Οι μέρες φτιαγμένες από τους άντρες, για τη γυναίκα, της επιβάλλουν μέσα από τις καθημερινές ασχολίες και υποχρεώσεις να κινούνται σε προκαθορισμένα όρια. Σε πράγματα και σχήματα που την έχουν τοποθετήσει στην ενάργεια της συμβατικότητας.
Ο συγγραφέας μέσα σε μια ονειρική ατμόσφαιρα εκφραστικότητας, αισθητοποιεί τους απλούς συμβολισμούς μετατρέποντας τις παγκόσμιες ιστορικές διαστάσεις τους σε πανανθρώπινες οντότητες.
Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος για την ερωτευμένη γυναίκα, που όταν τον γνωρίσει, αποτελεί την ύψιστη μορφή ελευθερίας. Μια ιστορία που θα μεταφέρει τον αναγνώστη σε άλλους χώρους και χρόνους. Μέσα από μια περιπλάνηση πόθου, από ένα χάσιμο λογικής, από ένα σωματικό σκόρπισμα, από έναν ερωτικό φανατισμό.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Πώς αντέχουμε να υμνούμαι, εμείς οι γυναίκες, το φύλλο τους μέσα από θρήνους και μοιρολόγια. Κι εγώ σαν γυναίκα, ψυχή αδύναμη κι ευάλωτη μπρος τους πρέπει να τους δοξάζω μέσα στις ματωμένες ελευθερίες που μου προσφέρουν. Αυτό το ανάμα που μας κερνούν και υποχρεωμένες είμαστε να το πίνουμε μονορούφι, δεν είναι κρασί κόκκινο των αμπελιών της γης μας. Όχι! Το αίμα είναι κάποιων νεκρών παλικαριών και η αηδία της ιστορίας, που μας γεμίζει ενοχές, γεμάτες τάχα μου, από καθήκοντα.


Είναι δύσκολη η αγάπη
εκδόσεις: Χρ. Ε. Δαρδανός

Η ιστορία μιας νέας κοπέλας που μέσα από ένα σοβαρό μυστικό της ζωής της, όταν κάποιος άγνωστος άντρας την επισκέπτεται στο Φάρο, ανακαλύπτει πως είναι ο αληθινός πατέρας της και πως η οικογένεια μαζί με την οποία ζει εδώ και δεκαεπτά χρόνια την είχε υιοθετημένη. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Η ζωή της αλλάζει ρυθμούς και πλαισιώνεται από μια καθημερινότητα με τις πολλές διαφορές του νέου περίγυρου. Το μοίρασμα των αισθήσεών της, όταν συναντιέται με τον πατέρα της, η ένωση με τα τρία ετεροθαλή αδέρφια της, το νέο περιβάλλον στο σχολείο, οι διαφορετικού ύφους διαπροσωπικές σχέσεις με τους συνομηλίκους της, η αντιπαλότητα με την τυφλή μα όμορφη μητριά της για τον Ορφέα, έναν άντρα μεγαλύτερό της, που τον ερωτεύεται παράφορα και...


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ, μ' έκανες να γνωρίσω την αγάπη, την ηδονή, μαζί και την οδύνη τους. Έχω γευτεί την επιρροή και των δύο, πρώτα της οδύνης κι έπειτα της ηδονής, και μπορώ να πω από αυτή μου την εμπειρία ότι διακρίνω μεταξύ τους μόνο μερικές διαφορές. Από τα ίδια σημεία το κορμί μου τις ένιωσε απόλυτα ίδιες, γιατί η τρομερή που μου έδωσες ηδονή με την απουσία σου κατάντησε οδύνη, σε δόσεις υπερβολής που με πίεζαν, με έκαναν θλιμμένη φιγούρα χαρίζοντας μου στα όνειρα την ψευδαίσθηση μιας γλυκιάς ευχαρίστησης.



Υπατία
εκδόσεις: Άγκυρα


Η συγκλονιστική ιστορία της γυναίκας που δίδασκε παντού το ελληνικό πνεύμα, συγκρούστηκε με τον κλήρο και κατηγορήθηκε ως μάγισσα..
4ος-5ος αιώνας μ.Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές και διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών με τους φονικούς διωγμούς.
Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, μια γυναίκα αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο, και στο πρόσωπο του χριστιανού επάρχου βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.
Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά τους ενοχλεί τον κλήρο, που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της και να της προσάψει κατηγορίες, ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του…
Πετυχημένη τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο μια αξιόλογη γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τις αρετές του φύλου της, καθώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της ιστορίας, από το λυκόφως του νεοπλατωνισμού στους πρώτους σκοτεινούς αιώνες του Χριστιανισμού.
Μυθιστορηματική βιογραφία, που κυλάει αβίαστα, με φανταστικούς διαλόγους και εικόνες, γύρω όμως από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα τα οποία ο συγγραφέας αναπαριστά πειστικά, μετά από ενδελεχή έρευνα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Για μία και μοναδική φευγαλέα στιγμή στο βλέμμα της λαμποκόπησε η εξώκοσμη φλόγα του ανώτερου. Δυστυχώς όμως, όσο επίμονα κι αν προσπάθησε δεν είχε δύναμη να κρατήσει ανοιχτά τα πρησμένα μάτια της. Μόνο μέσα από μια μικρή θολή χάση πρόλαβε να διακρίνει τα νοτισμένα γεμάτα θλίψη μάτια του που την κοίταζαν βαθιά μέσα στην ψυχή της. Τα δικά της δάκρια, του παράπονου και της οδύνης αναμείχθηκαν με τη δική του θλίψη και φιλεύσπλαχνη σιωπή. Τότε ακριβώς κατάφερε και ψέλλισε μέσα από την αγωνία της: “Μ’ εκδικούνται, όπως εσένα”.


ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΝ

..το υστερόγραφο μιας συγγνώμης



Μόλις κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις Άγκυρα άλλο ένα βιβλίο μου με τίτλο "Το υστερόγραφο μιας συγγνώμης"...Το θέμα του είναι μια ιδιόμορφη σχέση μάνας και γιου.

Σας παραθέτω μια σύνοψη του βιβλίου κι αν τύχει και διαβάσετε το βιβλίο και θελήσετε να εκφράσετε την γνώμη σας, γράψτε μου.

Μια ιστορία σκληρή κι απρόβλεπτη, καθώς αγγίζει μια από τις ομορφότερες σχέσεις στη ζωή του ανθρώπου.
Ένα Oιδιπόδειο σύμπλεγμα που πρώτη φορά αναφέρεται με τρόπο ρεαλιστικό στην σύγχρονη ελληνική βιβλιογραφία, από Έλληνα συγγραφέα.
Ένα θέμα μέσα από το οποίο ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει την ψυχική πάλη και υπέρβαση των ηρώων του βιβλίου.
Το κείμενο θα ασκήσει άμεση επίδραση στους αναγνώστες και θα τους υποβάλει σε θετική ή αρνητική κριτική.
Μια αιχμηρή ιστορία όπου το ασυνείδητο και ο ρεαλισμός, συνθέτουν έναν γοητευτικό κι απρόβλεπτο εφιάλτη.
Δυο παιδικές φίλες, δυο αινιγματικές φιγούρες, συναντώνται μετά από χρόνια στον τόπο που ξεκίνησαν τη ζωή τους. Απολογούνται για τα σκληρά βιώματα και τις πράξεις τους. Για τα πάθη, τους πόθους και τις αγάπες που τις οδήγησαν στο τέλμα.
Η Φαίδρα, ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας, αφήνει την παιδική ζωή της για έναν έρωτα κι ανεύθυνα σκορπίζεται σε παθιασμένες ανάγκες ηδονικών αναζητήσεων. Μάτωσε τη ψυχή της με πληγές που ποτέ δεν θα επουλώσει ο χρόνος και θα τις κουβαλά για πάντα μέσα της, γιατί από αυτές θα μείνει βαθιά σημαδεμένη χωρίς ποτέ να βρει κομμάτια του εαυτού της που θα διασώσουν τα μεταμορφωμένα αισθήματα της.
Η Ειρήνη, βιώνει την παραφορά του αγοραίου έρωτα βλέποντας μάνα κι αδελφή να παίζουν τα παιχνίδια του. Από εκδίκηση κυλιέται στην ίδια παραίσθηση. Αηδιάζει και μισεί αυτούς που αγοράζουν αισθήματα, όσους αφήνουν λάσπες στη ψυχή της.
Αυτή την σκληρή εμπειρία την ξεπληρώνει, άθελά της, με μια εγκυμοσύνη.
Οι προτροπές της μάνας για άμβλωση την πεισμώνουν για το αντίθετο. Κρατάει το μωρό και φεύγει από το σπίτι. Μόνη, και φοβισμένη για όσα άγνωστα θα ακολουθήσουν πνίγεται στην απελπισία της μοναξιάς. Η αποστροφή για το άλλο φύλο τροφοδοτεί τον ψυχικό της κόσμο που ακροβατεί πάνω σε κινούμενη άμμο και στο παράλογο.
Κλείνεται στον εαυτό της κι αφοσιώνεται με λατρεία στο μεγάλωμα του μωρού της. Μέσα από τη γυναικεία απελπισμένη τρυφερότητά της και με μια ανενδοίαστη δύναμη σαν έννοια αφηρημένη αναστρέφει τη φορά της φύσης, νεκρώνει αξίες, ήθη, είδωλα.
Διχασμένη από έναν αιρετικό πόθο και μια παρά φύση εσωτερική δύναμη μπλέκει αθώα τις αισθήσεις της σε μια ατελείωτη μέθη που την οδηγεί απενεχοποιημένη στην Oιδιπόδεια παραζάλη.
Ποιες αποφάσεις πρέπει να πάρουν που θα διευκολύνουν να αναδυθούν από τα πέπλα της βαριάς μοίρας; Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την άκρη του χάους σε ένα μέλλον γεμάτο λήθη;
Ένα υπέρ ρεαλιστικό κείμενο. Ένα ρέκβιεμ για τον αγαθότερο κανόνα της ζωής, τη μητρότητα.

Τρίτη 1 Μαΐου 2007

η δύναμη της αγάπης



Πως εγώ μπορώ να εκτιμήσω την λέξη: "σ αγαπώ";


Είναι η μεγαλύτερη πλάνη στα αισθήματα μας γιατί ποτέ δεν εισπράττουμε το ίδιο ποσοστό αγάπης που εμείς δίνουμε στον άλλον.

Μην ξεχνάμε πως ουσιαστικά δεν αγαπάμε κανέναν. Απλά λέμε ότι αγαπάμε ενώ στην ουσία είναι η εικόνα που δημιουργούμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι η δική μας ανάγκη να καλύψουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο.

Δεν αγαπάμε λοιπόν τον άλλον εαυτό μας.

Μπορεί να θεωρηθεί σκληρή ή ακραία σκέψη αλλά αυτό επαληθεύεται από τα συναισθήματα μας που αναζητούν μέσα απ τον έρωτα την ηδονή με την μεσολάβηση ενός άλλου κορμιού. Που σημαίνει ότι η ικανοποίηση μας οφείλεται στην μεσολάβηση που έχουμε διαμορφώσει για κάποιον.

Βεβαίως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς . Θα ήταν ανώφελη μια ζωή να την ζήσουμε χωρίς το μοίρασμα των συναισθημάτων μας.

new generation


Αδιάφορη ή αποστασιοποιημένη;

Κάθε νέα γενιά είναι πιο εξελιγμένη απ την προηγούμενη.

Η διαφορά μεταξύ γενιάς με γενιά έχει άλλα ενδιαφέροντα με αποτέλεσμα οι προηγούμενες να θεωρούν τις νεώτερες αδιάφορες ή αποστασιοποιημένες.

Αυτό είναι λάθος εκτίμηση, όταν και όποτε χρειάζεται η κάθε νέα γενιά αντιμετωπίζει και προβληματίζεται με τα γεγονότα που βιώνει.

λέξεις ακουμπώ στον χρόνο



Πως μπορείς να ξεχωρίσεις ένα βλέμμα όταν σου μιλάει για πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν με λέξεις.

Με ποιο βλέμμα πρέπει να ανταποκριθείς ανάλογα, με της καρδιάς ή της λογικής; Κι αν είναι έρωτας πού χωράει η λογική; Αφού από μόνος του αυτός, είναι αλόγιστος και σ΄ οδηγεί όπου εκείνος θέλει και κάνεις και σκέφτεσαι και υπερβαίνεις όρια όπως εκείνος θέλει.

Έρωτας, παράγοντας δημιουργικός, τρελός και όμορφος.

Πως ξεχωρίζεις ένα ψίθυρο από το παρελθόν που μένει ζωντανός γεμάτος μνήμες από ανθρώπους που έγραψαν την αγάπη μέσα σου. Από όμαιμους, συναισθηματικούς, και φιλικούς δεσμούς;

Πως μπορείς να μη λατρέψεις μια νέα ψυχούλα που θα πιστέψει, που θα αγαπήσει, που θα χώσει το απαλό χεράκι του στην χούφτα σου και θα σε ρωτάει:

“Γιατί είναι ο κόσμος έτσι φτιαγμένος”;

”Αν θες να τον μάθεις σωστά, ονειρέψου μωρό μου !”