ποιος ελέγχει τη ζωή του;

Λοιπόν, μια μύχια εκμυστήρευση, πολύ προσωπική.

Πιστεύω να μου συγχωρήσετε που τη φανερώνω, αλλά θέλω -ως κοινή εμπειρία- ως σχέση ψυχής- να τη μοιραστώ με κάποιους ανθρώπους που πιθανόν να αισθάνονται και να ταυτίζονται με το δικό μου συναισθηματικό κόσμο.
Λοιπόν, πολύ βαθιά κι ανεξιχνίαστη αίσθηση και με τα απλά λόγια που αναφέρομαι και που σίγουρα δεν είναι ικανά να φανερώσουν το μέγεθος της ευφρόσυνης θλίψης μου κάθε φορά που αυτή η αίσθηση με αγγίζει.
«Το πάτωμα».
Πολύ το έχω αγαπήσει.
Κάθε φορά που το ακούω, θλίβομαι βουρκώνω.
Γίνομαι παιδί λίγο αθώο, ξέρετε, πριν την εποχή που σου δίνουν κάτι να πιστέψεις.
Μετά μεγαλώνοντας και πιστεύοντας, αναγκαστικά, άλλαξαν μέσα μου οι σκέψεις, σαν φίδι που αλλάζει δέρμα, άλλαξα κι εγώ αφήνοντας στο πάτωμα κάποια συναισθήματα μου.
Το τραγούδι μιλάει για τα δικά μου συναισθήματα.

Για όσα ακόμα έχουν παραμείνει αλώβητα απ’ τις ανάγκες που πολλές φορές μας κάνουν να μην τ’ ακολουθούμε.
Μπορεί να φαντάζει ρομαντικό, μελό ή ανώριμο αλλά για μένα είναι λόγια και μουσική που μιλάνε απ’ ευθείας στην καρδιά μου.
Κι όταν ακολουθείς την καρδιά σου καμιά λογική δεν στέκεται ικανή να σε αλλάξει.

Περιττό δε, να πω, πως έχω λατρέψει τη Νικολακοπούλου, για το μυαλό της.
Ελπίζω αυτά τα λόγια, να κοσμήσουν την ταφόπλακα μου.

ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου

Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια

Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου

γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομαπου

γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτακι ανοίγω το παράθυρο

κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία

Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο

και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια...

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου Αρλέτα Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Γερνάω μαμά

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω

τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.

Ρωτάς για την καριέρα μου

τη νύχτα και τη μέρα μου

κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα

για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.

Κι ανοίγω το ψυγείο σου,

το "έλα" και το "αντίο" σουζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω μαμά,

φοβάμαι μαμά,

γερνάω, μαμά.

Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:

ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα

να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.

Και τέλειωσα με άριστα

αλλά δεν έχω ευχάριστα,

όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες

τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.

Και κοίτα, ένα μυστήριοτου κόσμου το κριτήριο

πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω μαμά,

φοβάμαι μαμά,

γερνάω, μαμά.

Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:

ωραία, νέα κι ατυχής.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου

αχ! τι μας εχεις κάνει Νικολακοπούλου μας!

ονειρο στην ακρη της μοιρας

Είναι δύσκολη η αγάπη;

Ένα όνειρο ήταν ξεχασμένο στην άκρη της μοίρας αραδιασμένο επάνω σε φύλλα χαρτί και ξαφνικά πήρε σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μου. Έγινε μια πραγματικότητα κι αντιλήφθηκα πως κανείς δεν μπόρεσε να περιορίσει το πηγαίο αίσθημα της νιότης για ζωή. Τώρα, με την έμπυρη γνώση που απόκτησα στα χρόνια, η ανθρώπινη ψυχή είναι ο αιώνιος επαναστάτης και κρύβει αόρατα και δυνατά ένστικτα που τα νοήματα τους αποθεώνονται μόνο από την ύλη. Κάτι που όλοι το ζούμε έντονα αλλά διαφορετικά το αντιλαμβανόμαστε.
Διαβάστε μερικά λόγια που μπορεί να προέρχονται από κάπια άμετρη ψυχική οδύνη. Ίσως πάλι να γράφτηκαν λίγο μετά από κάποια φυγή.

Λίγο μετά από κάποιον χωρισμό.

«Φυγή δεν είναι μόνο η απομάκρυνση από το παρελθόν, ούτε και από την πραγματικότητα. Φυγή μπορεί να είναι και των αναμνήσεων η ευτυχία, που ταξιδεύει εκεί που έχουμε ανάγκη στο μέλλον ή στο παρελθόν. Σε δοκιμασίες που πέρασαν ή έρχονται, σε αισθήσεις, σε βιώματα, σε σχέσεις.
Αυτή η κοπιαστική απόκτηση εμπειριών είναι φυγή, είναι το πέρασμα μιας ολάκερης ζωής. Μπορεί να μετανιώνουμε στη ζωή μας για κάποιες επιλογές, μα δεν μπορούμε ποτέ να μετανιώσουμε για τις εμπειρίες που μας χάρισαν.
Είμαστε δέσμιοι των ενστίκτων μας.

Τελικά, όποιος μένει τελευταίος σέρνει την πίκρα όλων.»

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Γυναίκες στο χρόνο της
Αναστασίας Παπαστάθη, [έργο σε δύο μέρη]

Μια καταπληκτική παράσταση ανέβηκε στη θεατρική σκηνή στη Νάξου 34, από τη θεατρική ομάδα «Fuga». Δυο μονόπρακτα από δυο εξαίρετες ηθοποιούς την Γεωργία Ζώη και την Αναστασία Παπαστάθη σ’ ένα ρεσιτάλ υποκριτικής.

Στο πρώτο μέρος το έργο αρχίζει με μια ανώνυμη Τρωαδίτισσα που βιώνει σε όλη της την έκταση την καταπίεση, τη στέρηση, την απογοήτευση και την πίκρα μέσα απ’ την κατάρα του πολέμου.

Στο δεύτερο μέρος μια σύγχρονη γυναίκα στο κελί μια φυλακής βιώνει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα στέρησης, πόνου κι απογοήτευσης μέσα απ’ την κατάρα των δύσκολων διαπροσωπικών σχέσεων.

Το παίξιμο και των δύο σπουδαίων ηθοποιών ήταν μια αναμέτρηση με την υποκριτή τους εμπειρία, αποδεικνύοντας πως δεν φοβούνται τις προκλήσεις του καινούριου πέραν από τα γνωστά θεατρικά είδη που έχουμε συνηθίσει να επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο από δύο και τρεις θιάσους.

Μια γυναίκα από το παρελθόν συναντά μια γυναίκα στο παρόν.
Γυναίκες σύμβολα κι οι δυο τους, συνδέονται με κοινή μοίρα.
Πως λειτουργεί η μνήμη και η απώλεια της στην ανθρώπινη ύπαρξη;
Πόσο φυλακισμένος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος όντας ελεύθερος;
Και το αντίθετο.
Πως μπορεί να αγγίξει την υπέρτατη ελευθερία πίσω απ’ τα σίδερα μιας φυλακής;
Παραμένει η μητρότητα στοιχείο αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο;
Είναι μερικά από τα ερωτήματα του έργου.

τα βιβλια μου

Με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή
εκδόσεις : Χρ. Ε. Δαρδανός

Στο χρώμα του βράχου, στα ίχνη της άμμου. Ελληνικά σημάδια προαιώνιας ιστορίας διαβήκαν τα άγουρα σώματα, γυμνά, πανώρια, θεϊκά. Αγγίχτηκαν ώμοι, στήθια, γλουτοί, μοιράστηκαν οι σάρκες το άλικο αίμα, γυμνές στον πουνέντε κάτω από τον καυτό του Αιγαίου ήλιο. Μύρισε η φύση έρωτα, γεύτηκα η θάλασσα ηδονή και ο αγέρας λόγια αγάπης. Λόγια γεμάτα υποσχέσεις και τάματα. Μια ιστορία τρυφερή όμοια με όλες αυτές που χαρίστηκαν στο όνομα της πίστης στον άνθρωπο και στον έρωτα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Αβέβαιες υποθέσεις δε κάνω. Άνθρωπος είμαι και πολύ ευάλωτος μάλιστα, όμως και τώρα που ξέρω, που λέμε ότι η πείρα σε κάνει να προβλέπεις το σωστό απ' το λάθος, εγώ πάλι το ίδιο θα διάλεγα κι ας είναι τα τωρινά ευτυχισμένα μόνο στις αναμνήσεις. Πάντως μην λυπάσαι για μένα αγαπημένε μου, εσυ δεν μου' λεγες... άσε τη ζωή μόνη της να κυλήσει, να σκορπίζεσαι μέσα της κι όπου σε πάει! Αυτό έκανα, είμαι με τους δικούς μου. Έπρεπε να τους βρώ για να σωθώ. Καλέ μου, δεν θέλω να κλάψεις, δεν σου αξίζουν δάκρυα, ούτε να λυπηθείς, αν, αν με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή με αγκαλιάσουν.



Αδιέξοδοι έρωτες
εκδόσεις: Χρ. Ε. Δαρδανός

Οι ιστορίες του έρωτα και της αγάπης είναι τόσο συνηθισμένες στην ανθρώπινη φύση, όπως και η ανάσα που μας κρατάει στη ζωή.Μέσα απ' το πάθος σκορπίζουν: την ερωτική φαντασίωση. Δημιουργούν Μελωδίες Αμαρτίας. Ασελγούν και φθείρουν σάρκες. Ταυτίζουν το θάνατο με τον έρωτα. Δοκιμάζουν το Alter Ego μας.Μια συλλογή από πέντε συγκλονιστικές μυθιστορίες ακραίων καταστάσεων με βαθιά όμως ανθρώπινη χροιά. Γυναίκες και άντρες γεμάτοι αδυναμίες, πάθη και ευαισθησίες που προσπαθούν να ισορροπήσουν τη ζωή τους και να ζήσουν κάποιες από τις όμορφες στιγμές της. Κι ενώ κάποιοι μπορεί να πτευχαίνουν, άλλοι πλέουν έρμαια στους αδιέξοδους έρωτες του πεπρωμένου τους.Οι δύο νουβέλες και τα τρία διηγήματα παρουσιάζονται σαν απολογίες ψευδαισθήσεων με υπαρκτό όμως δέος, καθώς ο αναγνώστης θα συναντήσει αληθινές πλευρές των συναισθημάτων και πιθανόν, κάποιων πράξεών του.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ποιος όμορφος δαίμονας, τόσο αυστηρός, φώλιασε μέσα μου για να καταστρέψει την αιώνια αγάπη; Ποια ισχυρή δύναμη θέλει την εσωτερική μου ματαίωση να την βλέπει να σβήνει στα νεφελώματα του χρόνου; Γιατί την εμφανίζει με ουλές δύσκολων χρόνων στο μέτωπό μου; Ποιανού άλλου εκτός αυτού του αχρείου, όφελος είναι η εξαχρείωσή μου; Ποιος, ικέτη με θέλει, για λίγη ελευθερία; Για λίγη αγάπη, για στοργή, τρυφερότητα, για λίγο αγνό, άσπιλο και ουσιώδη έρωτα; Ποια τρέλα του θεού οδηγεί σε ξένους κι αφιλόξενους τόπους τη ψυχή μου;



Γυναίκες του κόσμου
εκδόσεις: Χρ. Ε. Δαρδάνος

Οι μέρες φτιαγμένες από τους άντρες, για τη γυναίκα, της επιβάλλουν μέσα από τις καθημερινές ασχολίες και υποχρεώσεις να κινούνται σε προκαθορισμένα όρια. Σε πράγματα και σχήματα που την έχουν τοποθετήσει στην ενάργεια της συμβατικότητας.
Ο συγγραφέας μέσα σε μια ονειρική ατμόσφαιρα εκφραστικότητας, αισθητοποιεί τους απλούς συμβολισμούς μετατρέποντας τις παγκόσμιες ιστορικές διαστάσεις τους σε πανανθρώπινες οντότητες.
Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος για την ερωτευμένη γυναίκα, που όταν τον γνωρίσει, αποτελεί την ύψιστη μορφή ελευθερίας. Μια ιστορία που θα μεταφέρει τον αναγνώστη σε άλλους χώρους και χρόνους. Μέσα από μια περιπλάνηση πόθου, από ένα χάσιμο λογικής, από ένα σωματικό σκόρπισμα, από έναν ερωτικό φανατισμό.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Πώς αντέχουμε να υμνούμαι, εμείς οι γυναίκες, το φύλλο τους μέσα από θρήνους και μοιρολόγια. Κι εγώ σαν γυναίκα, ψυχή αδύναμη κι ευάλωτη μπρος τους πρέπει να τους δοξάζω μέσα στις ματωμένες ελευθερίες που μου προσφέρουν. Αυτό το ανάμα που μας κερνούν και υποχρεωμένες είμαστε να το πίνουμε μονορούφι, δεν είναι κρασί κόκκινο των αμπελιών της γης μας. Όχι! Το αίμα είναι κάποιων νεκρών παλικαριών και η αηδία της ιστορίας, που μας γεμίζει ενοχές, γεμάτες τάχα μου, από καθήκοντα.


Είναι δύσκολη η αγάπη
εκδόσεις: Χρ. Ε. Δαρδανός

Η ιστορία μιας νέας κοπέλας που μέσα από ένα σοβαρό μυστικό της ζωής της, όταν κάποιος άγνωστος άντρας την επισκέπτεται στο Φάρο, ανακαλύπτει πως είναι ο αληθινός πατέρας της και πως η οικογένεια μαζί με την οποία ζει εδώ και δεκαεπτά χρόνια την είχε υιοθετημένη. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Η ζωή της αλλάζει ρυθμούς και πλαισιώνεται από μια καθημερινότητα με τις πολλές διαφορές του νέου περίγυρου. Το μοίρασμα των αισθήσεών της, όταν συναντιέται με τον πατέρα της, η ένωση με τα τρία ετεροθαλή αδέρφια της, το νέο περιβάλλον στο σχολείο, οι διαφορετικού ύφους διαπροσωπικές σχέσεις με τους συνομηλίκους της, η αντιπαλότητα με την τυφλή μα όμορφη μητριά της για τον Ορφέα, έναν άντρα μεγαλύτερό της, που τον ερωτεύεται παράφορα και...


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ, μ' έκανες να γνωρίσω την αγάπη, την ηδονή, μαζί και την οδύνη τους. Έχω γευτεί την επιρροή και των δύο, πρώτα της οδύνης κι έπειτα της ηδονής, και μπορώ να πω από αυτή μου την εμπειρία ότι διακρίνω μεταξύ τους μόνο μερικές διαφορές. Από τα ίδια σημεία το κορμί μου τις ένιωσε απόλυτα ίδιες, γιατί η τρομερή που μου έδωσες ηδονή με την απουσία σου κατάντησε οδύνη, σε δόσεις υπερβολής που με πίεζαν, με έκαναν θλιμμένη φιγούρα χαρίζοντας μου στα όνειρα την ψευδαίσθηση μιας γλυκιάς ευχαρίστησης.



Υπατία
εκδόσεις: Άγκυρα


Η συγκλονιστική ιστορία της γυναίκας που δίδασκε παντού το ελληνικό πνεύμα, συγκρούστηκε με τον κλήρο και κατηγορήθηκε ως μάγισσα..
4ος-5ος αιώνας μ.Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές και διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών με τους φονικούς διωγμούς.
Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, μια γυναίκα αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο, και στο πρόσωπο του χριστιανού επάρχου βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.
Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά τους ενοχλεί τον κλήρο, που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της και να της προσάψει κατηγορίες, ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του…
Πετυχημένη τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο μια αξιόλογη γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τις αρετές του φύλου της, καθώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της ιστορίας, από το λυκόφως του νεοπλατωνισμού στους πρώτους σκοτεινούς αιώνες του Χριστιανισμού.
Μυθιστορηματική βιογραφία, που κυλάει αβίαστα, με φανταστικούς διαλόγους και εικόνες, γύρω όμως από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα τα οποία ο συγγραφέας αναπαριστά πειστικά, μετά από ενδελεχή έρευνα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Για μία και μοναδική φευγαλέα στιγμή στο βλέμμα της λαμποκόπησε η εξώκοσμη φλόγα του ανώτερου. Δυστυχώς όμως, όσο επίμονα κι αν προσπάθησε δεν είχε δύναμη να κρατήσει ανοιχτά τα πρησμένα μάτια της. Μόνο μέσα από μια μικρή θολή χάση πρόλαβε να διακρίνει τα νοτισμένα γεμάτα θλίψη μάτια του που την κοίταζαν βαθιά μέσα στην ψυχή της. Τα δικά της δάκρια, του παράπονου και της οδύνης αναμείχθηκαν με τη δική του θλίψη και φιλεύσπλαχνη σιωπή. Τότε ακριβώς κατάφερε και ψέλλισε μέσα από την αγωνία της: “Μ’ εκδικούνται, όπως εσένα”.

ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΝ

..το υστερόγραφο μιας συγγνώμης

Μόλις κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις Άγκυρα άλλο ένα βιβλίο μου με τίτλο "Το υστερόγραφο μιας συγγνώμης"...Το θέμα του είναι μια ιδιόμορφη σχέση μάνας και γιου.

Σας παραθέτω μια σύνοψη του βιβλίου κι αν τύχει και διαβάσετε το βιβλίο και θελήσετε να εκφράσετε την γνώμη σας, γράψτε μου.

Μια ιστορία σκληρή κι απρόβλεπτη, καθώς αγγίζει μια από τις ομορφότερες σχέσεις στη ζωή του ανθρώπου.
Ένα Oιδιπόδειο σύμπλεγμα που πρώτη φορά αναφέρεται με τρόπο ρεαλιστικό στην σύγχρονη ελληνική βιβλιογραφία, από Έλληνα συγγραφέα.
Ένα θέμα μέσα από το οποίο ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει την ψυχική πάλη και υπέρβαση των ηρώων του βιβλίου.
Το κείμενο θα ασκήσει άμεση επίδραση στους αναγνώστες και θα τους υποβάλει σε θετική ή αρνητική κριτική.
Μια αιχμηρή ιστορία όπου το ασυνείδητο και ο ρεαλισμός, συνθέτουν έναν γοητευτικό κι απρόβλεπτο εφιάλτη.
Δυο παιδικές φίλες, δυο αινιγματικές φιγούρες, συναντώνται μετά από χρόνια στον τόπο που ξεκίνησαν τη ζωή τους. Απολογούνται για τα σκληρά βιώματα και τις πράξεις τους. Για τα πάθη, τους πόθους και τις αγάπες που τις οδήγησαν στο τέλμα.
Η Φαίδρα, ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας, αφήνει την παιδική ζωή της για έναν έρωτα κι ανεύθυνα σκορπίζεται σε παθιασμένες ανάγκες ηδονικών αναζητήσεων. Μάτωσε τη ψυχή της με πληγές που ποτέ δεν θα επουλώσει ο χρόνος και θα τις κουβαλά για πάντα μέσα της, γιατί από αυτές θα μείνει βαθιά σημαδεμένη χωρίς ποτέ να βρει κομμάτια του εαυτού της που θα διασώσουν τα μεταμορφωμένα αισθήματα της.
Η Ειρήνη, βιώνει την παραφορά του αγοραίου έρωτα βλέποντας μάνα κι αδελφή να παίζουν τα παιχνίδια του. Από εκδίκηση κυλιέται στην ίδια παραίσθηση. Αηδιάζει και μισεί αυτούς που αγοράζουν αισθήματα, όσους αφήνουν λάσπες στη ψυχή της.
Αυτή την σκληρή εμπειρία την ξεπληρώνει, άθελά της, με μια εγκυμοσύνη.
Οι προτροπές της μάνας για άμβλωση την πεισμώνουν για το αντίθετο. Κρατάει το μωρό και φεύγει από το σπίτι. Μόνη, και φοβισμένη για όσα άγνωστα θα ακολουθήσουν πνίγεται στην απελπισία της μοναξιάς. Η αποστροφή για το άλλο φύλο τροφοδοτεί τον ψυχικό της κόσμο που ακροβατεί πάνω σε κινούμενη άμμο και στο παράλογο.
Κλείνεται στον εαυτό της κι αφοσιώνεται με λατρεία στο μεγάλωμα του μωρού της. Μέσα από τη γυναικεία απελπισμένη τρυφερότητά της και με μια ανενδοίαστη δύναμη σαν έννοια αφηρημένη αναστρέφει τη φορά της φύσης, νεκρώνει αξίες, ήθη, είδωλα.
Διχασμένη από έναν αιρετικό πόθο και μια παρά φύση εσωτερική δύναμη μπλέκει αθώα τις αισθήσεις της σε μια ατελείωτη μέθη που την οδηγεί απενεχοποιημένη στην Oιδιπόδεια παραζάλη.
Ποιες αποφάσεις πρέπει να πάρουν που θα διευκολύνουν να αναδυθούν από τα πέπλα της βαριάς μοίρας; Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την άκρη του χάους σε ένα μέλλον γεμάτο λήθη;
Ένα υπέρ ρεαλιστικό κείμενο. Ένα ρέκβιεμ για τον αγαθότερο κανόνα της ζωής, τη μητρότητα.

η δύναμη της αγάπης

Πως εγώ μπορώ να εκτιμήσω την λέξη: "σ αγαπώ";


Είναι η μεγαλύτερη πλάνη στα αισθήματα μας γιατί ποτέ δεν εισπράττουμε το ίδιο ποσοστό αγάπης που εμείς δίνουμε στον άλλον.

Μην ξεχνάμε πως ουσιαστικά δεν αγαπάμε κανέναν. Απλά λέμε ότι αγαπάμε ενώ στην ουσία είναι η εικόνα που δημιουργούμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι η δική μας ανάγκη να καλύψουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο.

Δεν αγαπάμε λοιπόν τον άλλον εαυτό μας.

Μπορεί να θεωρηθεί σκληρή ή ακραία σκέψη αλλά αυτό επαληθεύεται από τα συναισθήματα μας που αναζητούν μέσα απ τον έρωτα την ηδονή με την μεσολάβηση ενός άλλου κορμιού. Που σημαίνει ότι η ικανοποίηση μας οφείλεται στην μεσολάβηση που έχουμε διαμορφώσει για κάποιον.

Βεβαίως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς . Θα ήταν ανώφελη μια ζωή να την ζήσουμε χωρίς το μοίρασμα των συναισθημάτων μας.

new generation

Αδιάφορη ή αποστασιοποιημένη;

Κάθε νέα γενιά είναι πιο εξελιγμένη απ την προηγούμενη.

Η διαφορά μεταξύ γενιάς με γενιά έχει άλλα ενδιαφέροντα με αποτέλεσμα οι προηγούμενες να θεωρούν τις νεώτερες αδιάφορες ή αποστασιοποιημένες.

Αυτό είναι λάθος εκτίμηση, όταν και όποτε χρειάζεται η κάθε νέα γενιά αντιμετωπίζει και προβληματίζεται με τα γεγονότα που βιώνει.

λέξεις ακουμπώ στον χρόνο

Πως μπορείς να ξεχωρίσεις ένα βλέμμα όταν σου μιλάει για πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν με λέξεις.

Με ποιο βλέμμα πρέπει να ανταποκριθείς ανάλογα, με της καρδιάς ή της λογικής; Κι αν είναι έρωτας πού χωράει η λογική; Αφού από μόνος του αυτός, είναι αλόγιστος και σ΄ οδηγεί όπου εκείνος θέλει και κάνεις και σκέφτεσαι και υπερβαίνεις όρια όπως εκείνος θέλει.

Έρωτας, παράγοντας δημιουργικός, τρελός και όμορφος.

Πως ξεχωρίζεις ένα ψίθυρο από το παρελθόν που μένει ζωντανός γεμάτος μνήμες από ανθρώπους που έγραψαν την αγάπη μέσα σου. Από όμαιμους, συναισθηματικούς, και φιλικούς δεσμούς;

Πως μπορείς να μη λατρέψεις μια νέα ψυχούλα που θα πιστέψει, που θα αγαπήσει, που θα χώσει το απαλό χεράκι του στην χούφτα σου και θα σε ρωτάει:

“Γιατί είναι ο κόσμος έτσι φτιαγμένος”;

”Αν θες να τον μάθεις σωστά, ονειρέψου μωρό μου !”