Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Πληγή




Είναι ίσως η τάξη του χάους

ή η αποδοχή της μοναξιάς;

Σε όλα τα σημαντικά της ζωής μοναχικά είναι τα βήματα μας.
Μόνος βρίσκεται ο καθένας μας.
Μόνος γεννιέται, μόνος ερωτεύεται, αγαπάει, πονάει.
Μόνος βρίσκεται στη μετάβαση, μόνος πεθαίνει.
Μόνος βαδίζει τη ζωή του κι ας υπάρχουν γύρω του άνθρωποι.
Και ποιος να καταλάβει τον πόνο του Άλλου.
Κανείς!
Άλλη μια ανθρώπινη πραγματικότητα.
Είναι ίσως η τάξη του χάους που παίρνει μορφή μοναξιάς.

Πικραίνουν οι ώρες στο σκοτάδι
στη λήθη σβήνει η ανάμνηση
και η ζωή ως άλλη προδοσία φανερώνεται
το αίμα να μένει κόκκινο απαιτώντας…
Μα, ποιος γνωρίζει το σωστό ή το λάθος αν
πρώτα δεν πονέσει αληθινά
κι έπειτα στα λόγια μένουμε, αφού,
που να βρεθούνε όρια να γραπωθεί κανείς;

Το ποίημα είναι από τη συλλογή ποιημάτων «Εκτεθειμένος μαστός»

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



Στον Πολυχώρο της Άγκυρας Σόλωνος 124, τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, στις 19:00 μ.μ.
ελάτε να πιούμε ένα ποτό και να ακούσουμε τις ηθοποιούς
Γεωργία Ζώη και Νίκη Φραγκούλη που θα διαβάσουν αποσπάσματα από τα βιβλία μου



«Το Υστερόγραφο μιας Συγγνώμης και Υπατία»

τα βιβλία θα παρουσιάσουν: η συγγραφέας Σύσση Καπλάνη
και η Ερευνήτρια της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Μάρα Μαρτίνη.

Συντονίζει ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος.

Στα πλήκτρα ο Γιώργος Κωνσταντινίδης θα μας ταξιδέψει με τραγούδια από το πλούσιο ρεπερτόριο του

































Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Αδηφάγο ζώο...


Ζώο αδηφάγο ο έρως.

'Οσο τον τρέφεις, τόσο μεγαλώνει και ειδικά στην αρχη που ολα μέσα του λάμπουν, καθαρές χειμώδεις αποχρώσεις.

Η υπερβολή της ανεξέλεκτης ελευθερίας του σε εθίζει τόσο όσο να νιώθεις την πλήρη εξάρτηση του.

Εξαρτήσεις αυθόρμητου πόθου, χαράς, πόνου, και απελπισίας.

Σε αναγκάζει εύκολα να συγχωρείς, εύκολα να μισείς, εύκολα να αγαπάς κι ακόμα πιο εύκολα να κλαις, να πιστεύεις, να χαρίζεσα και φυσικά να χαραμίζεσαι...


Απόσπασμα απο το βιβλίο "Το υστερόγαφο μιας συγνώμης"

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Μετρώντας μοναξιά

Νωθρή, ανυποψίαστη
αθώα ως άλλη
Ερέντιρα.

Κενή από εγκατάλειψη
σαν ουρανός χωρίς σύννεφο
σαν ύπνος δίχως όνειρο
μόνη χωρίς ένα θεό
για προσκεφάλι.

Χωρίς καν έναν θαυμασμό
δίχως την προσμονή κάποιας
επιστροφής.

Γνώριζε το ανώφελο
γι αυτό ερμητικά
την πόρτα έκλεισε
για πάντα.

Ήξερε τον προορισμό
κι έμεινε ανέπαφη
τα χρόνια στα μαλλιά
μετρώντας.