σκύλος είμαι ότι θέλω λέω...
Χριστούγεννα, μέρες συναισθημάτων. Ανοίγουν οι καρδιές και ξεχειλίζουν οι σκύλοι από αγάπη. Τι ωραίο παραμύθι να κοσμεί και να εφησυχάζει τον ατομικισμό και την εγωπάθεια μας.
Συγχωρέστε με, μα εγώ δεν αντέχω τόσο βάρος, ένα κόκαλο θέλω και με φορτώνουν αρνητικά τα τόσα γλυκερά συναισθήματα: της συμπόνιας, της στοργής, του αλτρουισμού και της αγάπης και πλείστων άλλων τινών χριστουγεννιάτικων στολιδιών.
Με ενοχλεί η επικέντρωση τόσων πολλών δυνατών συναισθημάτων να προσφέρονται, λέμε τώρα, άπλετα μέσα σε λίγες μέρες, λες και τις υπόλοιπες κανείς σκύλος δεν τα έχει ανάγκη.
Πολύ με χαλάει αυτή η κατάσταση!
Ποιο Christmas spirit; Και ποιος άγιος Βασίλης; Πάνε χρόνια, από κουτάβι, που έπαψα να το αισθάνομαι. Όλα κινούνται μέσα στην υποκρισία ως ακολουθία των προηγούμενων ημερών. Απλά τώρα είναι στολισμένα με λαμπάκια, μήπως και ξεγελαστούμε και φάμε κανένα κόκαλο με μεγαλύτερη όρεξη.
Αλλά όλα αυτά, ίσως παραδεκτά σε κάποιους από εμάς τους σκύλους. Όχι όμως για τα κουταβάκια. Ας μην ενοχλήσουμε το όνειρο τους, ας το αφήσουμε ζωντανό μέχρι τα ίδια να θελήσουνε να απομυθοποιήσουνε.
Εμείς σαν σωστοί σκύλοι που είμαστε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, χωρίς βεβαίως να προσβάλουμε τη νοημοσύνη τους, να παίζουμε αυτό το μαγικό γι αυτά παιχνίδι του χριστουγεννιάτικου πνεύματος που τροφοδοτεί ελπίδα στη φαντασία τους.
Περνούν γρήγορα τα χρόνια της άδολης αθωότητας. Τι πιο ωραίο να ζούνε μέσα στη φαντασία;
Είναι τροφή του σκυλίσιου μυαλού.
Χρειάζονται ετούτη τη μαγεία, γι αυτό μη λέμε ποτέ στα κουτάβια, ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης και καλικαντζαράκια.
Ας αφήσουμε κάποιες αλήθειες να φανερωθούν στο μέλλον. Κρατάει τόσο λίγο η κουταβίσια ηλικία που δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσουμε την εικονική πραγματικότητα της φαντασίας τους.
Γαβ!