Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Εκεί που η Νύχτα τελειώνει...


Πολύτροπα των Ημερών τα θελήματα φανερώνονται,
ανέλπιδα κι απεγνωσμένα σα μας κάνουν πολλά αντίθετα.
Το προσδοκούμαι δεν γίνεται πάντα
κ’ ένας Χρόνος βρήκε
σ’ αδόκητα το δρόμο τα συμβάντα…

Όπως κι Εφέτος συνέβη,
όπως πάντα συμβαίνει,
ο Χρόνος να τρέχει εύκολα όταν περνά με λύπες.

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Ένας Ονειροπόλος Φίλος



σκύλος είμαι ότι θέλω λέω...



Χριστούγεννα, μέρες συναισθημάτων. Ανοίγουν οι καρδιές και ξεχειλίζουν οι σκύλοι από αγάπη. Τι ωραίο παραμύθι να κοσμεί και να εφησυχάζει τον ατομικισμό και την εγωπάθεια μας.

Συγχωρέστε με, μα εγώ δεν αντέχω τόσο βάρος, ένα κόκαλο θέλω και με φορτώνουν αρνητικά τα τόσα γλυκερά συναισθήματα: της συμπόνιας, της στοργής, του αλτρουισμού και της αγάπης και πλείστων άλλων τινών χριστουγεννιάτικων στολιδιών.
Με ενοχλεί η επικέντρωση τόσων πολλών δυνατών συναισθημάτων να προσφέρονται, λέμε τώρα, άπλετα μέσα σε λίγες μέρες, λες και τις υπόλοιπες κανείς σκύλος δεν τα έχει ανάγκη.

Πολύ με χαλάει αυτή η κατάσταση!
Ποιο Christmas spirit; Και ποιος άγιος Βασίλης; Πάνε χρόνια, από κουτάβι, που έπαψα να το αισθάνομαι. Όλα κινούνται μέσα στην υποκρισία ως ακολουθία των προηγούμενων ημερών. Απλά τώρα είναι στολισμένα με λαμπάκια, μήπως και ξεγελαστούμε και φάμε κανένα κόκαλο με μεγαλύτερη όρεξη.

Αλλά όλα αυτά, ίσως παραδεκτά σε κάποιους από εμάς τους σκύλους. Όχι όμως για τα κουταβάκια. Ας μην ενοχλήσουμε το όνειρο τους, ας το αφήσουμε ζωντανό μέχρι τα ίδια να θελήσουνε να απομυθοποιήσουνε.
Εμείς σαν σωστοί σκύλοι που είμαστε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, χωρίς βεβαίως να προσβάλουμε τη νοημοσύνη τους, να παίζουμε αυτό το μαγικό γι αυτά παιχνίδι του χριστουγεννιάτικου πνεύματος που τροφοδοτεί ελπίδα στη φαντασία τους.

Περνούν γρήγορα τα χρόνια της άδολης αθωότητας. Τι πιο ωραίο να ζούνε μέσα στη φαντασία;
Είναι τροφή του σκυλίσιου μυαλού.
Χρειάζονται ετούτη τη μαγεία, γι αυτό μη λέμε ποτέ στα κουτάβια, ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης και καλικαντζαράκια.

Ας αφήσουμε κάποιες αλήθειες να φανερωθούν στο μέλλον. Κρατάει τόσο λίγο η κουταβίσια ηλικία που δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσουμε την εικονική πραγματικότητα της φαντασίας τους.
Γαβ!

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ

Είμαστε εδώ, ακόμη ζωντανοί, με ελεύθερη βούληση και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ας υψώσουμε τη φωνή μας, ας δηλώσουμε την παρουσία μας.

Θα μπορούσε να ήταν η Ντίνα, ο Γιώργος, η Ναταλία, η Σόνια, ο Θεόφιλος, ο Σταμάτης, ο Ιάκωβος, η Δέσποινα, ο Ηλίας και κάθε άλλο παιδάκι.
Θα μπορούσε να είναι το δικό μου ή το δικό σας παιδί και είναι τυχαίο που ο κλήρος έπεσαι στον άτυχο Άλεξ κι όχι σε κάποιο από τα δικά μας.
Φτάνει ο ύπνος του δικαίου, φτάνει η αδιαφορία, ας υψώσουμε μια φωνή διαμαρτυρίας στην κοινωνία της Βέροιας που συνεχίζει εφησυχασμένη κι εθελοτυφλούσα στην καθημερινότητα της σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ας διαμαρτυρηθούμε οι blogers γι αυτούς τους “μεγάλους Άνδρες” τούτης της σκληρής κι απάνθρωπης κοινωνίας που είναι αναμεμιγμένοι και η δικαιοσύνη δεν μπορεί να ξεσκεπάσει. Ας μην γίνουμε ηθικοί αυτουργοί με τη σιωπή μας. Ας φωνάξουμε μέσα απ’ το δια-δίκτυο να αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη.
Ας προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε για μια ακόμη φορά την κοινή γνώμη η οποία αποζητάει την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων κι ας ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Ο 11χρονος Αλεξ είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα και κατοικούσε μαζί με την μητέρα του και τον πατριό του στη Βέροια. Ο πρώην σύζυγος της Νατέλα Μεσχισβίλι και πατέρας του Αλεξ ζει στη Γεωργία.
Τα ίχνη του παιδιού χάθηκαν στις 3 Φεβρουαρίου του 2006, ενώ πήγαινε σε μάθημα ζωγραφικής στην «Ανωνιάδειο Στέγη» της Βέροιας, μετά την προπόνηση που είχε σε γήπεδο μπάσκετ της πόλης. Η μητέρα του Νατέλα Μεσχισβίλι είχε ενημερώσει το ίδιο βράδυ τις Αρχές.
Όπως είπαν καθηγητές και συμμαθητές του 11χρονου, ο Αλεξ ήταν ένα πολύ γλυκό και συμπαθητικό παιδί, ιδιαίτερα συνεσταλμένο και ήρεμο.
Μέχρι την τρίτη δημοτικού πήγαινε στο 2ο δημοτικό σχολείο Βέροιας, αλλά μετά άλλαξε σχολείο και πήγε στο 1ο δημοτικό όπου άρχισε, σύμφωνα με πληροφορίες, να αντιμετωπίζει προβλήματα με κάποιους συμμαθητές του.
Παραπονιόταν στη μητέρα του, όπως είχε πει η ίδια, ότι δεν ήθελε να συνεχίσει σε αυτό το σχολείο γιατί κάποιοι συμμαθητές του τον πείραζαν.

Από το blog, findalex
Αγαπητοί φίλες και φίλοι,
Είμαστε γονείς και θέλουμε να βρούμε το παιδί μας.Ταυτόχρονα είμαστε πολίτες και δεν ανεχόμαστε τον εμπαιγμό των "αρμοδίων" και τον χλευασμό των εμπλεκομένων.Είμαστε αγανακτισμένοι με τις μεθοδεύσεις αυτών που οδηγούν σιγά-σιγά και σταθερά την υπόθεση στη λήθη και το κουκούλωμα .Γνωρίζουμε ότι το ίδιο αισθάνεστε και όλοι εσείς.Η αγανάκτηση όμως και η πίκρα δεν σημαίνουν απογοήτευση.

ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ.