Πληγή

Είναι ίσως η τάξη του χάους

ή η αποδοχή της μοναξιάς;

Σε όλα τα σημαντικά της ζωής μοναχικά είναι τα βήματα μας.
Μόνος βρίσκεται ο καθένας μας.
Μόνος γεννιέται, μόνος ερωτεύεται, αγαπάει, πονάει.
Μόνος βρίσκεται στη μετάβαση, μόνος πεθαίνει.
Μόνος βαδίζει τη ζωή του κι ας υπάρχουν γύρω του άνθρωποι.
Και ποιος να καταλάβει τον πόνο του Άλλου.
Κανείς!
Άλλη μια ανθρώπινη πραγματικότητα.
Είναι ίσως η τάξη του χάους που παίρνει μορφή μοναξιάς.

Πικραίνουν οι ώρες στο σκοτάδι
στη λήθη σβήνει η ανάμνηση
και η ζωή ως άλλη προδοσία φανερώνεται
το αίμα να μένει κόκκινο απαιτώντας…
Μα, ποιος γνωρίζει το σωστό ή το λάθος αν
πρώτα δεν πονέσει αληθινά
κι έπειτα στα λόγια μένουμε, αφού,
που να βρεθούνε όρια να γραπωθεί κανείς;

Το ποίημα είναι από τη συλλογή ποιημάτων «Εκτεθειμένος μαστός»