Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ

Νυχτώνουν οι φωνές σ' ευθεία γραμμή
στη μοναξιά χάθηκαν οι ελπίδες
μα, ο χρόνος...
ο χρόνος... γνωρίζει τ' ανθρώπινα και...
ξάφνου ένας ήλιος προβάλλει επάνω στα χείλη
τι ομορφιά... πόση αισιοδοξία...
τι ευτυχία τούτο τ' αντάμωμα.

Δεν θα υπάρχουνε πλέον σε τεντωμένες σιωπές
οι ψίθυροι...
ούτε τα βλέμματα καρφωμένα στο ταβάνι...

Τώρα η βροχή ποτίζει τον άνυδρο δρόμο!

Δημήτρης Βαρβαρήγος