Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008


έγνοια μου
Τώρα που σ' άγγιξε η έμπυρη έγνοια μου
τώρα που η θέρμη της λύγισε τη σιωπή σου
πες στο θεό
πως είσαι κομμάτια άπ' τη δική σου ζωή.
Με τι δική σου φωνή φώναξέ Του
πως ψήγματα απ' τη ψυχή σου.
τη δική σου ψυχή
μου χάρισες
δβ 1998
στις

6 σχόλια:

  1. Ευαγγελία Πατεράκη13 Νοεμβρίου 2008 στις 7:28 μ.μ.

    Δημήτρη μου, τόσο πολύ τρυφερό, τόσο πολλή στοργή!...

    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρινα .....14 Νοεμβρίου 2008 στις 4:00 μ.μ.

    οταν πρωτοδιάβασα ΑΥΤΟ το ποιημα...
    βουρκωσα....

    θυμασαι;;;;
    θυμασαι...

    την αγαπη μου...
    παντα

    Υ.Γ
    κι αυτη η φωτο!!!!!!!!!!!!!!

    μοναδικα υπεροχη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άσπρο στο Μαύρο15 Νοεμβρίου 2008 στις 9:29 π.μ.

    @προμηθευσ δεσμωτησ...
    Καλέ μου φίλε δεν υπάρχει πιο τρυφερό και μεγαλειώδες συναίσθημα από αυτό που γεννάει η παρουσία μιας νέας ζωής.

    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άσπρο στο Μαύρο15 Νοεμβρίου 2008 στις 9:32 π.μ.

    @μαρίνα γ...
    Είναι πράγματα που δεν ξεχνιόνται ποτέ!
    Τα παίρνουμε μαζί μας μέχρι το τέλος.

    φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρης23 Νοεμβρίου 2008 στις 7:40 π.μ.

    αφοσιωμένη 'αποκλειστική'
    μια τέτοια έγνοια.

    σ' ετούτο το σπλάχνο
    -Στολίδι κι απελευθερωτής-

    κ.Βαρβαρήγο
    χάρηκα πραγματικά γι' αυτή μας
    τη συνάντηση.
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άσπρο στο Μαύρο26 Νοεμβρίου 2008 στις 12:00 π.μ.

    @Δημήτρης Δικαίος...
    Και δική μου χαρά να συναντώ αξιόλογους ανθρώπους.

    Να είστε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή