ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ

φωτό: Στέλιος Ματσάγκος


Ταξιδιωτικό κοστούμι οι σκέψεις και οι μνήμες…
Φορεμένο από χρόνια και υφασμένο με χαρές και λύπες…
Έτσι έφυγα, απλά με μια βαλίτσα
να με τυραννάει το βάρος της…

Το βάρος από πράγματα δικά σου:
Ένα κορμί. Μία καρδιά. Μία ψυχή. Δυο μάτια. Χαμόγελα. Λόγια.

Δεν εισχώρησες στο είναι μου
Το φανερό είδες του εαυτού μου…

Κι έτσι απλά έφυγα…

Όχι το φανερό του εαυτού μου:
Το κορμί. Η καρδιά. Η ψυχή. Τα μάτια. Τα χαμόγελα. Τα λόγια.

Μα, άνθρωπος είμαι και πολύ ευάλωτος, μάλιστα.
Όμως και τώρα που ξέρω ότι η πείρα σε κάνει να προβλέπεις
το σωστό και το λάθος,
εγώ πάλι το ίδιο θα διάλεγα
κι ας θέλω να είναι τα τωρινά απόηχοι μόνο
ευτυχισμένων αναμνήσεων…

Έτσι απλά έφυγα…

female

Αφορμή της έμπνευσής μου, τα πλούσια συναισθηματικά λογια σας!

Γίνε εσύ
Να γίνω εγώ
Γίνε ένα χάρισμα
Να γίνω καλωσόρισμα
δβ.

Μαρίνα η θάλασσα
Σεμέλη τα λόγια
Βροχή γλυκιά κι αναπαμός τ’ όνειρο
Μιας αδημονούσας ευφρόσυνης έλξης
Μαρίνα ένα γέλιο
Σεμέλη ένας πόνος
Η προσμονή του αύριο ευλογημένη
Του μετά οι ώρες μπορεί και πόνος
δβ.

Είμαι εδώ
Είσαι εκεί
Κι όμως μαζί
Ταξιδιώτες του ίδιου ονείρου
Είμαι η πλώρη κι είσαι το κύμα
Σε χαράζω ανώδυνα κι εσύ με πηγαίνεις
Είσαι ότι αγαπώ
Την ελευθερία σου θάλασσα

δβ.

με ποιο δικαίωμα;

Γιατί;
Με ποιο δικαίωμα;
Ποια νοσηρά μυαλά είναι αυτά που οδηγούν τις μοίρες των ανθρώπων;
Άραγε, δεν τους ενοχλούν οι τύψεις ;
Δεν αναρωτιόνται για τα ανόσια έργα τους που αφήνουνε στο σύντομο πέρασμα τους;
Δεν γνωρίζουν πως τίποτα δεν είναι αληθινά δικό τους;
Πως τίποτα δεν τους ανήκει;
Τόσο δύναμη έχουν τα συμφέροντα τους που σβήνουν κάθε ενδοιασμό και τους οδηγούν ανεμπόδιστα έξω από την ηθική;

Κι εμείς οι μικροί γιατί σιωπώντας συναινούμε αρκούμενοι με ένα αυτοκίνητο τζιπάκι;
Γιατί δεν αντιδρούμε;
Γιατί, βολευόμαστε στα υλικά αγαθά που τα ίδια νοσηρά μυαλά μας αναγκάζουν να χρεωνόμαστε για ν’ αποκτήσουμε;

Λυπάμαι που το λέω, αλλά:

«Κάποτε οι Έλληνες αντιδρούσανε».
«Σήμερα είναι όλοι χαφιέδες του ίδιου του εαυτού τους…»

Την πρώτη εικόνα τη δανείστηκα από ένα post στο αξιόλογο blog, “δύων ήλιος”

η φωτογραφία είναι του φωτογράφου Στέλιου Ματσάγκου

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

μιχάλης κατσαρός

Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

χυμένοι ουρανοί

Ζωή σαν παραμύθι..

Η ζωή ένα παραμύθι...

Ζωή παραμύθι...

γυρνώ ξανά στο όνειρο, εκείνο το παλιο...

στα χρόνια που τα λόγια κρύβανε αξίες...
μα μη θαρρείς πως θα ξεχάσω τις στιγμές...

μεσ' τη μικρή την κάμαρι όταν ανέλπιστα...

με χρώματα από χυμένους ουρανούς...

και όρκους βραδυνούς χανόμαστε στα τέσσερα σημεία...

ακροατής του κόσμου

αχ! να είχα έστω μια μικρή γουλιά
απ' της ψυχής του τα καθάρια μυστήρια
να τον αγγίξω μες στων λύκων τις αυγές
κι απ' την γνώση αυτή να καταστεί διαυγές
σε ποιο της ζωής του σενάριο θα παίξω...
m..g

σ' ένα δάκρυ μου
Ένα παρελθόν που μόνο ευτυχία φέρνει στην ανάμνηση του.

Νόμιζα πως είχα βρει την ολβιότητα, χωρίς να υπολογίζω την άλλη όψη της. Κι ας γνώριζα ότι η ζωή δεν χαρίζεται ολότελα και πως με κάθε τρόπο ή μέσον παίρνει πίσω ότι χάρισε για μια στιγμή.
Μόλις βρει ανοχύρωτη σαγήνη την κατασπαράζει και σ’ αφήνει άδειο σαν απλό ακροατή ενός κόσμου που ξέφυγε μέσα απ’ τις παλάμες.

Και μετά, έρχεται το αναπόφευκτο του χρόνου. Σε κολλάει με την πλάτη στο τοίχο, έτσι για ν’ αφομοιώνεται στα κόκαλα η παγωνιά του. Και οι ανάσες σαν φωνές μιας ξεθωριασμένης ηχούς στο βάθος κάθε αισθήματος παραληρούν χωρίς να μπορούν ν’ ακουστούν. Ακόμη κι ο νους σιωπά στα σκοτάδια του, που γεμάτος μνήμες από έρωτες και λόγια, μένει νωθρός και μίζερος.

Πόσο πρέπει να την πληρώσει κάποιος τη ζήση του ώστε να παίξει ένα ρόλο άξιο χωρίς να τον χρησιμοποιεί σαν απλό κομπάρσο της;

Και σιγά μη μπορεί κάποιος να τα βάλει μαζί της. Εκείνη τραβά το δρόμο της χωρίς να μοιράζεται τον πόνο όσων μέσα της υποφέρουν.

Μακάριοι όσοι μ’ έναν ενιαίο πόνο πεθαίνουν επάνω σε μια ανάσα. Μπορούν να περηφανεύονται πως νίκησαν τη ζωή και συνεχίζουν στο θάνατο.

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ...

Ο χρόνος πέρασε,

το κρασί τελείωσε

οι ψυχές όμως δεν γέμισαν

όση προσπάθεια κι αν κατεβάλαμε

να γραπωθεί ο ένας από την καρδιά του άλλου.

Μα μήπως ο ύπνος, ο αιώνιος ύπνος είναι η συνένωση με το θεό; ¨
Μπορεί ετούτη η Νιρβάνα της σιωπής να είναι η χαλαρή συνέχεια της ζωής σε μια αργή ανάλυση αισθήσεων, γνωστές κι αναγνωρίσιμες μόνο από τη ψυχή;
Ας μην υποθέτουμε τίποτα εμείς, εκείνος τώρα μόνο ξέρει αυτό που εμείς υποθέτουμε:
Μηπως, το αιώνιο μυστικό της απώλειας είναι η πραγματική συνέχιση στο άπειρο.

«Φυγή δεν είναι μόνο η απομάκρυνση από το παρελθόν, ούτε και από την πραγματικότητα. Φυγή μπορεί να είναι και των αναμνήσεων η ευτυχία, που ταξιδεύει εκεί που έχουμε ανάγκη στο μέλλον ή στο παρελθόν. Σε δοκιμασίες που πέρασαν ή έρχονται, σε αισθήσεις, σε βιώματα, σε σχέσεις.
Αυτή η κοπιαστική απόκτηση εμπειριών είναι φυγή, είναι το πέρασμα μιας ολάκερης ζωής. Μπορεί να μετανιώνουμε στη ζωή μας για κάποιες επιλογές, μα δεν μπορούμε ποτέ να μετανιώσουμε για τις εμπειρίες που μας χάρισαν.
Είμαστε δέσμιοι των ενστίκτων μας...
Τελικά, όποιος μένει τελευταίος σέρνει την πίκρα όλων.»
δβ...

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ…

για ποια ανάμνηση μιλας;

Πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια ανάμνηση; Σκέψου λοιπόν πια ανάμνηση σε πονάει πιο πολύ, πια σε βασανίζει; Αυτή που σε κάνει να νιώθεις την έλλειψη, τη μοναξιά, αυτή που σε τρομάζει, που σε τρομοκρατεί. Αυτή που ίσως σου ταιριάζει ή εστω κάποια που σε κάνει να αναπολείς χαρούμενα.

Πόσο όμορφα ευπρεπίζονται οι σκιές μεσ' το μυαλό. Πόσο απαλαίνει το σκοτάδι στη παρουσία των σωμάτων. Πόση ευτυχία χαρίζει ένα χαμογελο από τα περασμένα;

Πόσο όμορφα επηρεάζονται τα όνειρα σαν ζωντανές λέξεις γεμίζοντας σελίδες με νοήματα που φωλιάζουν στη μνήμη και στην καρδιά οδηγώντας τις πράξεις μας.

Ευεργετική η στιγμή όταν ζωντανεύουν τα περασμένα που αγαπήσαμε, που αγαπάμε και δεν λέμε να αφήσουμε...

Πόσο όμορφα επηρεάζονται τα σώματα έξω από το έργο του κακού και χωρίς τη μοναξιά της παραδείσου. Τι όμορφα να κοιτάζεις την αγκαλιά σου και να είναι μέσα της χωμένο ένα χαμόγελο ευτυχίας γραμμένο στο κοιμισμένο πρόσωπο της. Να αισθάνεσαι ερωτευμένος και να ψελλίζεις "κρατάω στην αγκαλια μου το θεό".

Τι μνήμη κι αυτή!

Τι πόνος! Τι έλλειψη! Τι βάσανο η τόση μοναξιά!