ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;

Κανένας ουρανός
δε θα φυτρώσει στο χάος
όσο θα υπάρχει ο φόβος…

Ο δικός σου ο φόβος…

Αυτός που ακόμα τρομάζει
τα παιδικά όνειρα σου…

Νηφάλια μείνε
στο θαύμα της πραότητας…
και τον αφανισμό σου
άφησε σε άλλων χέρια.

Το προσκεφάλι γείρε σε ώμο
και κοιμήσου.
Γιατρέψου απ’ το θαύμα
που κυλάει στις φλέβες του
και νιώσε πάλι…

Λένε,
«Πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο,
από το προηγούμενο»,

Πιθανόν, γιατί είναι ζωντανό…
Γιατί, εν τέλει,
αυτό να είναι ένας νέος,
Θρίαμβος.

Ποιος ξέρει;

ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ

Η αλήθεια μέσα από αιτίες οδηγεί τη ζωή στο χρόνο και χάνεται,

μεταλλάσσει αισθήσεις σαν το αίμα που γίνεται νερό και πονάει στην έλλειψη.

Στη βαθιά αναζήτηση να βρούμε όση σκιά αθωότητας απόμεινε σαν παιχνίδι,

να γραπωθούμε επάνω της προσπαθούμε και να σωθούμε απ' τις μνήμες.

Το σούρουπο των Κυριακών βαραίνει η ψυχή μπροστά στη σύμβαση της αδράνειας κι ως άλλη υπομονή υπό προθεσμία σφαλίζει τα βλέφαρα στη σιωπή.

Μπροστά στα εξελισσόμενα...

συγκίνηση τ' αγιάζι και η παραίτηση λυτρωμός.

Δάκρυ το δάκρυ το παράπονο χτίζει τον αποχωρισμό, σκοτάδι και φως,

θάλασσα και ουρανός, ίδια μοιάζουν.

Ποιος γλιτώνει; Ποιος χάνεται;

Εμείς ή εσύ;

Εσύ που φεύγεις;

Ή εμείς που μένουμε μισοί;