Κυριακή 6 Μαΐου 2007

..το υστερόγραφο μιας συγγνώμης



Μόλις κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις Άγκυρα άλλο ένα βιβλίο μου με τίτλο "Το υστερόγραφο μιας συγγνώμης"...Το θέμα του είναι μια ιδιόμορφη σχέση μάνας και γιου.

Σας παραθέτω μια σύνοψη του βιβλίου κι αν τύχει και διαβάσετε το βιβλίο και θελήσετε να εκφράσετε την γνώμη σας, γράψτε μου.

Μια ιστορία σκληρή κι απρόβλεπτη, καθώς αγγίζει μια από τις ομορφότερες σχέσεις στη ζωή του ανθρώπου.
Ένα Oιδιπόδειο σύμπλεγμα που πρώτη φορά αναφέρεται με τρόπο ρεαλιστικό στην σύγχρονη ελληνική βιβλιογραφία, από Έλληνα συγγραφέα.
Ένα θέμα μέσα από το οποίο ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει την ψυχική πάλη και υπέρβαση των ηρώων του βιβλίου.
Το κείμενο θα ασκήσει άμεση επίδραση στους αναγνώστες και θα τους υποβάλει σε θετική ή αρνητική κριτική.
Μια αιχμηρή ιστορία όπου το ασυνείδητο και ο ρεαλισμός, συνθέτουν έναν γοητευτικό κι απρόβλεπτο εφιάλτη.
Δυο παιδικές φίλες, δυο αινιγματικές φιγούρες, συναντώνται μετά από χρόνια στον τόπο που ξεκίνησαν τη ζωή τους. Απολογούνται για τα σκληρά βιώματα και τις πράξεις τους. Για τα πάθη, τους πόθους και τις αγάπες που τις οδήγησαν στο τέλμα.
Η Φαίδρα, ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας, αφήνει την παιδική ζωή της για έναν έρωτα κι ανεύθυνα σκορπίζεται σε παθιασμένες ανάγκες ηδονικών αναζητήσεων. Μάτωσε τη ψυχή της με πληγές που ποτέ δεν θα επουλώσει ο χρόνος και θα τις κουβαλά για πάντα μέσα της, γιατί από αυτές θα μείνει βαθιά σημαδεμένη χωρίς ποτέ να βρει κομμάτια του εαυτού της που θα διασώσουν τα μεταμορφωμένα αισθήματα της.
Η Ειρήνη, βιώνει την παραφορά του αγοραίου έρωτα βλέποντας μάνα κι αδελφή να παίζουν τα παιχνίδια του. Από εκδίκηση κυλιέται στην ίδια παραίσθηση. Αηδιάζει και μισεί αυτούς που αγοράζουν αισθήματα, όσους αφήνουν λάσπες στη ψυχή της.
Αυτή την σκληρή εμπειρία την ξεπληρώνει, άθελά της, με μια εγκυμοσύνη.
Οι προτροπές της μάνας για άμβλωση την πεισμώνουν για το αντίθετο. Κρατάει το μωρό και φεύγει από το σπίτι. Μόνη, και φοβισμένη για όσα άγνωστα θα ακολουθήσουν πνίγεται στην απελπισία της μοναξιάς. Η αποστροφή για το άλλο φύλο τροφοδοτεί τον ψυχικό της κόσμο που ακροβατεί πάνω σε κινούμενη άμμο και στο παράλογο.
Κλείνεται στον εαυτό της κι αφοσιώνεται με λατρεία στο μεγάλωμα του μωρού της. Μέσα από τη γυναικεία απελπισμένη τρυφερότητά της και με μια ανενδοίαστη δύναμη σαν έννοια αφηρημένη αναστρέφει τη φορά της φύσης, νεκρώνει αξίες, ήθη, είδωλα.
Διχασμένη από έναν αιρετικό πόθο και μια παρά φύση εσωτερική δύναμη μπλέκει αθώα τις αισθήσεις της σε μια ατελείωτη μέθη που την οδηγεί απενεχοποιημένη στην Oιδιπόδεια παραζάλη.
Ποιες αποφάσεις πρέπει να πάρουν που θα διευκολύνουν να αναδυθούν από τα πέπλα της βαριάς μοίρας; Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την άκρη του χάους σε ένα μέλλον γεμάτο λήθη;
Ένα υπέρ ρεαλιστικό κείμενο. Ένα ρέκβιεμ για τον αγαθότερο κανόνα της ζωής, τη μητρότητα.

5 σχόλια:

ναρινα είπε...

Κύριε Βαρβαρήγο νιώθω πολύ χαρούμενη που ανακάλυψα το Blog σας. Συμπτωματικά πριν τρεις μέρες τελείωσα, το Υστερόγραφο μιας συγνώμης. Γροθιά στο στομάχι, με δίπλωσε στα δύο. Είχα ένα τέταρτο και περισσότερο να κουνηθώ από τη θέση που καθόμουν οκλαδών στο κρεβάτι κοιτάζοντας το βιβλίο και το κορμί να έχει κατακλυστεί απ' την κίνηση του αυτισμού. Εκείνο που σε κλείνει στον εαυτό σου κι απ' τα χωρικά του οριοθετημένα σύνορα δεν θέλει να βγεις. Βουτά στα μέσα μας η γραφή αυτή. Άλλο ταξίδι, εσωτερικό κι {επικίνδυνα} πονεμένο. Διαλύει το νου, ανταριάζει την ψυχή. Να είστε πάντα ευλογημένος απ' τη ζωή για πάρα - πάρα πολλά χρόνια.
Ναρίνα.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μαρινα ..... είπε...

Μόλις τέλειωσα την τέταρτη ανάγνωση του "υστερόγραφου"...συμφωνώ με την "ναρινα" .Όμως....(πάντα θα υπάρχει ένα "όμως" ).
θεωρώ ότι οι τελευταίες σελίδες είναι ένα βιβλίο ολόκληρο.
Φοβήθηκες ή σε φόβησαν..173 σελίδες έπρεπε να είναι 3 βιβλία.. Με δύσκολο θέμα καταπιάστηκες.
Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν 117 σελίδες πραγματικού λογοτεχνικού θησαυρού, σελίδες που θα τις ζήλευαν λογοτέχνες "νομπελίστες"...
Απλά ήθελα-πρόσμενα περισσότερη τόλμη από τον λογοτέχνη με την γραφή την δική σου..
Την γραφή της Υπατίας ή του¨" με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή" ή του "είναι δύσκολη η αγάπη"...Μην ξαναφοβηθείς το γράψιμο σε παρακαλώ...Από εσάς η ζωή ομορφαίνει γιατί γίνεται "η αλήθεια μας¨" . Γράψε χωρίς φόβο.
Γιατί το αξίζεις μα και το αξίζουμε...
Μαρίνα Γκάτσου λογίστρια-ερωμένη του βιβλίου (ες αεί)

Υ.Γ ..Συγνώμη για τον ενικό. Μα μας "δίνεστε" πρώτα εσείς οι γράφοντες, οπότε πάντα θα υπάρχει το "προσωπικό" ύφος συμπεριφοράς μας.

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Ανάμεσα σ’ ένα πλήθος μέτριων ή κακών μυθιστορημάτων που γεμίζουν κάθε τόσο τα ράφια των βιβλιοπωλείων, «Το υστερόγραφο μιας συγνώμης» μοιάζει να ξεχωρίζει σαν σπάνιο διαμαντάκι στο σκοτάδι. Η γραφή σου Δημήτρη, κάτι περισσότερο από συγκλονιστική, δικαιώνει όσους επιλέγουν το διάβασμα ως ψυχαγωγία. Το θέμα που θίγεις είναι στ’ αλήθεια τολμηρό κι αναπτύσσεται με τρόπο αριστοτεχνικό – τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από έναν τόσο έμπειρο συγγραφέα.

Στην συνήθη πίκρα που νιώθω όταν φυλλομετρώ τις τελευταίες σελίδες ενός τέτοιου κειμένου, θα κλείσω με την ευχή, να ‘χω το επόμενο λογοτεχνικό σου βήμα, όσο το δυνατόν γρηγορότερα στα χέρια μου.

Δάφνη Χρονοπούλου/ Daphne Chronopoulou είπε...

Ένα μυθιστόρημα που διάβασα "απνευστί" όπως λέγαμε παλιά, μέσα σε μιά νύχτα, το οποίο ώπου να ξημερώσει μου είχε κόψει την ανάσα. Καλογραμμένο, πυκνό κι ευθύ & έξυπνο, ναί. Όλα αυτά κι άλλα πολλά μα πιό πολύ με άφησε άφωνη κι ενθουσιασμ΄νη η Τόλμη να καταπιαστεί ο συγγραφέας με ένα θέμα όχι απλώς τολμηρό αλλά ταμπού.Τη Μάνα. Την Ελληνίδα Μάνα/θεά Κάλι πουκαταβροχθίζει το γιό γιά να θρέψουν δικά της τραύματα. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σ'αυτό τον τόπο, σ΄αυτή τη γλώσσα & σε αυτά τα ήθη μας να βλέπουμε τέτοια γενναιότητα & μάλιστα από άνδρα. Γέμισα θαυμασμόκι ευγνωμοσύνη & υπερηφάνεια που γνωρίζω προσωπικά το συγγραφέα. Δημήτρη,μετά από αυτό ανυπομονώ γιά νέα αριστουργήματα & εξερευνήσεις σε τόπους εσωτερικούς απάτητους. Μπράβο κι ευχαριστώ. Δάφνη Χρονοπούλου