Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

ποιος ελέγχει τη ζωή του;


Λοιπόν, μια μύχια εκμυστήρευση, πολύ προσωπική.

Πιστεύω να μου συγχωρήσετε που τη φανερώνω, αλλά θέλω -ως κοινή εμπειρία- ως σχέση ψυχής- να τη μοιραστώ με κάποιους ανθρώπους που πιθανόν να αισθάνονται και να ταυτίζονται με το δικό μου συναισθηματικό κόσμο.
Λοιπόν, πολύ βαθιά κι ανεξιχνίαστη αίσθηση και με τα απλά λόγια που αναφέρομαι και που σίγουρα δεν είναι ικανά να φανερώσουν το μέγεθος της ευφρόσυνης θλίψης μου κάθε φορά που αυτή η αίσθηση με αγγίζει.
«Το πάτωμα».
Πολύ το έχω αγαπήσει.
Κάθε φορά που το ακούω, θλίβομαι βουρκώνω.
Γίνομαι παιδί λίγο αθώο, ξέρετε, πριν την εποχή που σου δίνουν κάτι να πιστέψεις.
Μετά μεγαλώνοντας και πιστεύοντας, αναγκαστικά, άλλαξαν μέσα μου οι σκέψεις, σαν φίδι που αλλάζει δέρμα, άλλαξα κι εγώ αφήνοντας στο πάτωμα κάποια συναισθήματα μου.
Το τραγούδι μιλάει για τα δικά μου συναισθήματα.
Για όσα ακόμα έχουν παραμείνει αλώβητα απ’ τις ανάγκες που πολλές φορές μας κάνουν να μην τ’ ακολουθούμε.
Μπορεί να φαντάζει ρομαντικό, μελό ή ανώριμο αλλά για μένα είναι λόγια και μουσική που μιλάνε απ’ ευθείας στην καρδιά μου.
Κι όταν ακολουθείς την καρδιά σου καμιά λογική δεν στέκεται ικανή να σε αλλάξει.
Περιττό δε, να πω, πως έχω λατρέψει τη Νικολακοπούλου, για το μυαλό της.
Ελπίζω αυτά τα λόγια, να κοσμήσουν την ταφόπλακα μου.

ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομαπου
γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτακι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...


Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Γερνάω μαμά
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σουζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω μαμά,
φοβάμαι μαμά,
γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριοτου κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω μαμά,
φοβάμαι μαμά,
γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου
αχ! τι μας εχεις κάνει Νικολακοπούλου μας!

2 σχόλια:

Ελπίδα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ελπίδα είπε...

Δημήτρη, πολύ δυνατό!
Κι εμένα μ' αρέσει!
Ειδικά το "κομμάτια"
και αυτό:
"...Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία"
Καλό ξημέρωμα!