Πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια ανάμνηση; Σκέψου λοιπόν πια ανάμνηση σε πονάει πιο πολύ, πια σε βασανίζει; Αυτή που σε κάνει να νιώθεις την έλλειψη, τη μοναξιά, αυτή που σε τρομάζει, που σε τρομοκρατεί. Αυτή που ίσως σου ταιριάζει ή εστω κάποια που σε κάνει να αναπολείς χαρούμενα.
Πόσο όμορφα ευπρεπίζονται οι σκιές μεσ' το μυαλό. Πόσο απαλαίνει το σκοτάδι στη παρουσία των σωμάτων. Πόση ευτυχία χαρίζει ένα χαμογελο από τα περασμένα;
Πόσο όμορφα επηρεάζονται τα όνειρα σαν ζωντανές λέξεις γεμίζοντας σελίδες με νοήματα που φωλιάζουν στη μνήμη και στην καρδιά οδηγώντας τις πράξεις μας.
Ευεργετική η στιγμή όταν ζωντανεύουν τα περασμένα που αγαπήσαμε, που αγαπάμε και δεν λέμε να αφήσουμε...
Πόσο όμορφα επηρεάζονται τα σώματα έξω από το έργο του κακού και χωρίς τη μοναξιά της παραδείσου. Τι όμορφα να κοιτάζεις την αγκαλιά σου και να είναι μέσα της χωμένο ένα χαμόγελο ευτυχίας γραμμένο στο κοιμισμένο πρόσωπο της. Να αισθάνεσαι ερωτευμένος και να ψελλίζεις "κρατάω στην αγκαλια μου το θεό".
Τι μνήμη κι αυτή!
Τι πόνος! Τι έλλειψη! Τι βάσανο η τόση μοναξιά!
1 σχόλιο:
(Να αισθάνεσαι ερωτευμένος και να ψελλίζεις "κρατάω στην αγκαλια μου το θεό".)
Αυτο ειναι ποιητη...Αυτο.Κι οποιος το νιωσει, οταν το νιωσει, αυτη η στιγμη δεν θα γινει ποτε αναμνηση.Και δεν θα εχει μοναξια ποτε πια. Θα γίνει βλαστοκυταρο για να γιατρευει τους επομενους ερωτες οταν αρρωστησουν..Θα γινει πρωτοκυταρο αισθηματων ζωης,και μαρκαρισμα με την πυρινη λαμα της εμπυρης γνωσης και θα το κουβαλα μεχρι το τελος...κι αυτο το τελος δεν θα ερχεται.γιατι μαρκαρεται η ψυχη.Αρα αιωνια θα υπαρχει...ΑΜΗΝ
Δημοσίευση σχολίου