ακροατής του κόσμου

αχ! να είχα έστω μια μικρή γουλιά
απ' της ψυχής του τα καθάρια μυστήρια
να τον αγγίξω μες στων λύκων τις αυγές
κι απ' την γνώση αυτή να καταστεί διαυγές
σε ποιο της ζωής του σενάριο θα παίξω...
m..g

σ' ένα δάκρυ μου
Ένα παρελθόν που μόνο ευτυχία φέρνει στην ανάμνηση του.

Νόμιζα πως είχα βρει την ολβιότητα, χωρίς να υπολογίζω την άλλη όψη της. Κι ας γνώριζα ότι η ζωή δεν χαρίζεται ολότελα και πως με κάθε τρόπο ή μέσον παίρνει πίσω ότι χάρισε για μια στιγμή.
Μόλις βρει ανοχύρωτη σαγήνη την κατασπαράζει και σ’ αφήνει άδειο σαν απλό ακροατή ενός κόσμου που ξέφυγε μέσα απ’ τις παλάμες.

Και μετά, έρχεται το αναπόφευκτο του χρόνου. Σε κολλάει με την πλάτη στο τοίχο, έτσι για ν’ αφομοιώνεται στα κόκαλα η παγωνιά του. Και οι ανάσες σαν φωνές μιας ξεθωριασμένης ηχούς στο βάθος κάθε αισθήματος παραληρούν χωρίς να μπορούν ν’ ακουστούν. Ακόμη κι ο νους σιωπά στα σκοτάδια του, που γεμάτος μνήμες από έρωτες και λόγια, μένει νωθρός και μίζερος.

Πόσο πρέπει να την πληρώσει κάποιος τη ζήση του ώστε να παίξει ένα ρόλο άξιο χωρίς να τον χρησιμοποιεί σαν απλό κομπάρσο της;

Και σιγά μη μπορεί κάποιος να τα βάλει μαζί της. Εκείνη τραβά το δρόμο της χωρίς να μοιράζεται τον πόνο όσων μέσα της υποφέρουν.

Μακάριοι όσοι μ’ έναν ενιαίο πόνο πεθαίνουν επάνω σε μια ανάσα. Μπορούν να περηφανεύονται πως νίκησαν τη ζωή και συνεχίζουν στο θάνατο.