Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

χυμένοι ουρανοί

Ζωή σαν παραμύθι..

Η ζωή ένα παραμύθι...

Ζωή παραμύθι...



γυρνώ ξανά στο όνειρο, εκείνο το παλιο...

στα χρόνια που τα λόγια κρύβανε αξίες...
μα μη θαρρείς πως θα ξεχάσω τις στιγμές...

μεσ' τη μικρή την κάμαρι όταν ανέλπιστα...

με χρώματα από χυμένους ουρανούς...

και όρκους βραδυνούς χανόμαστε στα τέσσερα σημεία...

7 σχόλια:

Μαρινα ..... είπε...

σ΄όλους τους χρόνους κρύβουν αξίες τα λόγια, αρκει να είναι λογια ψυχης που ντυθηκαν με σύμφωνα και φωνήεντα ειλικρίνειας κι όχι με ρουχα κοινα χιλιοφορεμένα, ψεύτικης υφανσης...
Το σμίξιμο των χρωμάτων απο χυμένους ουρανους με τους όρκους τους βραδυνους, γεννουν τη χαση μας και παρελθον μας κάνουν.Ισως γιατι κυρίαρχο κυτταρο αυτης της υπέρτατης ένωσης ειναι ο φοβος. Ο φόβος της αγαπης..."όλοι οι φόβοι απο δω και πέρα"...Φιλώ σε

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραίο.Πάρα πολύ.
Στην υγειά των αναμνήσεων λοιπόν που εχουν φόντο χυμένους ουρανούς και όρκους βραδυνούς λοιπόν.

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@Μαρίνα...
Μαρίνα, γιατί καταλήγεις πάντα στο φόβο...
Ακόμη κι αν αυτόν φανερώνει, η αγάπη, δεν είναι ικανός να απαλύψει τη δύναμη της.
Έτσι;
Φιλιά...

Μαρινα ..... είπε...

Είναι ικανός να την φυλακίσει ομως
Δημήτρη...

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@Δύων ήλιος...
Να, λοιπόν, που ο ρομαντισμός, κάποιους, ακόμα συγκινεί...
Στην υγειά, των αναμνήσεων, Ήλιε...

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@Μαρίνα...
Όποιος έχει αγαπήσει με πάθος, τη φυλακή της τη γνωρίζει...
Κι εσύ απ' ότι φαίνεται κάτι από αυτό το πάθος έχεις ζήσει...
φυλακισμένη Μαρίνα.

Μαρινα ..... είπε...

ναι! την γνωριζω...Ομως απεδρασα απ τον φοβο, του ξεφυγα, κι ετσι η αγαπη ελευθερα πετα και δινεται πια...
Οσοι δεν γνωριζουν ακόμα,την παραδιδουν στον φοβο, για να την φυλακισει...
απο-φυλακισμενε(?) Δημητρη