Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ





Η αλήθεια μέσα από αιτίες οδηγεί τη ζωή στο χρόνο και χάνεται,
μεταλλάσσει αισθήσεις σαν το αίμα που γίνεται νερό και πονάει στην έλλειψη.
Στη βαθιά αναζήτηση να βρούμε όση σκιά αθωότητας απόμεινε σαν παιχνίδι,
να γραπωθούμε επάνω της προσπαθούμε και να σωθούμε απ' τις μνήμες.
Το σούρουπο των Κυριακών βαραίνει η ψυχή μπροστά στη σύμβαση της αδράνειας κι ως άλλη υπομονή υπό προθεσμία σφαλίζει τα βλέφαρα στη σιωπή.

Μπροστά στα εξελισσόμενα...
συγκίνηση τ' αγιάζι και η παραίτηση λυτρωμός.
Δάκρυ το δάκρυ το παράπονο χτίζει τον αποχωρισμό, σκοτάδι και φως,
θάλασσα και ουρανός, ίδια μοιάζουν.
Ποιος γλιτώνει; Ποιος χάνεται;
Εμείς ή εσύ;
Εσύ που φεύγεις;

Ή εμείς που μένουμε μισοί;








18 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Με το τελειωμα με τελειωσες κι εμενα........

θα σχολιασω οτι η εικονα που διαλεξες ειναι ο,τι πιο ομορφο!!!

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά.
Νικος Γκατσος!!!

Θα ξαναπερασω να το διαβασω, δεν μου φτασε...

Dee Dee είπε...

Μια προταση: γιατι δεν βαζεις τα σχολια να βγαινουν σε pop-up παραθυρο για να μπορουμε να βλεπουμε το κειμενο και να ακουμε και τη μουσικουλα οταν σχολιαζουμε;
Συγνωμη για το θαρρος :)

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@dee dee...
Καλοδεχούμενες οι προτάσεις
ευχαριστώ.

Βίκυ είπε...

Η κρυμμένη αθωότητα γλυκαίνει τις ψυχές και φωτίζει, αλλιώς τις μνήμες. Κι η συμπόρευση, με όση κάθε φορά ανακαλύπτουμε, μαζί της στη ζωή, φέρνει και στις σιωπές αλήθειες, που μας πηγαίνουν βήμα το βήμα, κάθε στιμή, στα όμορφα και τα ωραία... Κι αυτά αντέχουν και χρόνους και αποχωρισμούς, έχουν μέσα τους αιώνιες διαστάσεις, που είτε εδώ, είτε εκεί, αλλιώς νιώθουμε παρουσίες, σε μια συνέχεια ζωής...

Καλησπέρα...

Μαρινα ..... είπε...

ποιος γλυτωσε;
εσυ που εφυγες; η εγω που έμεινα μισή;
η αληθεια χανεται σ΄ενα παιχνιδι αναζητησης καινουργιων αγγιγμάτων....
η αθωότητα πεθαινει απ ανασες τσιγαρων και ποτων νυχτερινων διαδρομών...

κι εγω τη ζωη κοιτω αγκαλιασμενη με την αλήθεια και την αθωότητα την γεφυρα να διαβαινουν και στην άλλη όχθη αυτη τη σκοτεινη να μετοικήσουν πανε...

καλη σου νυχτα ποιητη μου...
φιλω σε...σκοταδι και φως, δακρυ και χαμογέλιο αυτη την ώρα όλα ιδια μοιάζουν...
κι η σκεψη μονο θυμαται κι αγρυπνα

σε αγαπαω....

Dee Dee είπε...

Πολυδιαστατο το ποιημα σου, ο καθενας τα δικα του λεει και στο τελος δε θα θυμασαι τι σκεφτοσουν εσυ οταν το εγραφες:)

..."να γραπωθούμε επάνω της προσπαθούμε και να σωθούμε απ' τις μνήμες."

ποσο δυσκολο ειναι αυτο και ποσο εχω παιδευτει να καταφερω το ελαχιστο. Δεν ειμαστε καθολου ειλικρινεις με το παρελθον μας, ακομα κι αν κλεισουμε τα ματια να συγκεντρωθουμε.......οσα αντεχουμε επαναφερουμε στη μνημη, τα αλλα ειναι κρυμεννα σε σκοτεινες γωνιτσες... αλλα νιωθουμε το βαρος τους και τη μυρωδια τους καποιες φορες!

Για τον επιλογο δεν υπαρχουν λογια να πω τι ενιωσα οταν το διαβασα!

Καλημερα Δημητρη μου!

Hliaxtida είπε...

Kανεις δεν γλυτώνει..
Κι όσο για την υπομονη.. ειμαστε αναγκασμενοι να κανουμε πολλες φορες. Αλλα οχι να δεχομαστε πράγματα που δεν τα θελουμε ή δεν μας θελουν..
Σιωπή...... όλα γεμάτα με σιωπή....
Εκεί μονάχα κρύβεται η λύτρωσή μας..

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@βίκυ...
Τι μεγαλείο αυτή η αθωότητα και πόσο δύσκολα τη χαρίζουμε στον Άλλον.
Δύσκολη, μα και απόλυτα όμορφη η συμπόρευση.
Αυτή, δημιουργεί τις μνήμες μας στη συνάχεια της ζωής μας.
Πολύ σωστά όσα λες..Πρέπει να υπαρχουν εμπειρίες;

Καλημέρα

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@μαρίνα...
Κανείς δεν γλιτώνει, όμως όσοι πίσω μένουν, σηκώνουν το βάρος της μνήμης.
Να είσαι καλά Μαρίνα μας...
Φιλιά...

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@dee dee
Μισός μένω στην κάθε απώλεια.
Αντέχουμε, χάρη στις μνήμες. Κι όση ψυχή δεν φωτίζεται από αλήθεια
Υπάρχουν τα όνειρα…

Καλώς ήρθες πάλι…

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@hliaxtida...
Η σιωπή Μαράκι, πολλές φορές είναι αποδοχή σε όσα νομίζουμε πως δεν αντέχουμε και υπομένουμε.
Θα έλεγα, πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής.

Φιλί ζεστό στο μάγουλο.

Equilibrium είπε...

Αυτός που παίρνει την ευθύνη να φύγει, είναι μεγάλο το βάρος της φυγής. Να πληγώσει τον άλλον, για να πληγωθεί πιο πολύ εκείνος τλκ... σε χαιρετώ ποιητή!

Dee Dee είπε...

Περνουσα και ειπα να πω μια καλημερα.....καλησπερα μαλλον :)

Αλεξάνδρα είπε...

Οχι, οχι δεν λυτρώνει η παραίτηση. Μάλλον στοιχίζει ακριβά και μετά έρχονται οι ενοχές που δεν βρήκαμε το κουράγιο να μην παραιτηθούμε.
Το δάκρυ λυτρώνει και δίνει φρέσκια δύναμη. Οι μνήμες ζεσταίνουν την καρδιά απ΄το πάγωμα του αποχωρισμού.
κι ίσως κάποτε να ανταμώσουμε πάλι...

Χαίρομαι που έγραψες ξανά.

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@dee dee...
Πάντα να περνάς, είσαι καλοδεχούμενη...

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@Αλεξάνδρα...
Θέλει κουράγιο και δύναμη η παραίτηση. Μοιάζει λίγο θεωριτικά με την αυτοκτονεία.
Το δάκρυ λυτρώνει, αλλά δεν ανέχομαι το κλάμα. Μου αρέσει η ζωή και το γέλιο που σκορπίζεται μέσα της.
Μη κοιτάς τώρα που σε στιγμές μοναχικότητας γράφουμε για μύχια μυστήρια...

Να είσαι καλά Αλεξάνδρα μου...

Ανώνυμος είπε...

Ο χρόνος λυτρώνει...
Κι αυτός που φεύγει κι αυτός που απομένει πίσω, λυτρώνονται, καθώς οι μνήμες αλλοιώνονται, αφήνοντας μια γεύση σαν από καιρό ξεχασμένη στο στόμα...
Δεν έχεις ανάγκη εσύ ποιητή...
Αγαπάς και αγαπιέσαι, κι αυτό σε σώζει...
Η Α.

P. Kapodistrias είπε...

Παρακολουθώ
ακολουθώ
συν-χαίρω!