Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ

Είμαστε εδώ, ακόμη ζωντανοί, με ελεύθερη βούληση και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ας υψώσουμε τη φωνή μας, ας δηλώσουμε την παρουσία μας.

Θα μπορούσε να ήταν η Ντίνα, ο Γιώργος, η Ναταλία, η Σόνια, ο Θεόφιλος, ο Σταμάτης, ο Ιάκωβος, η Δέσποινα, ο Ηλίας και κάθε άλλο παιδάκι.
Θα μπορούσε να είναι το δικό μου ή το δικό σας παιδί και είναι τυχαίο που ο κλήρος έπεσαι στον άτυχο Άλεξ κι όχι σε κάποιο από τα δικά μας.
Φτάνει ο ύπνος του δικαίου, φτάνει η αδιαφορία, ας υψώσουμε μια φωνή διαμαρτυρίας στην κοινωνία της Βέροιας που συνεχίζει εφησυχασμένη κι εθελοτυφλούσα στην καθημερινότητα της σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ας διαμαρτυρηθούμε οι blogers γι αυτούς τους “μεγάλους Άνδρες” τούτης της σκληρής κι απάνθρωπης κοινωνίας που είναι αναμεμιγμένοι και η δικαιοσύνη δεν μπορεί να ξεσκεπάσει. Ας μην γίνουμε ηθικοί αυτουργοί με τη σιωπή μας. Ας φωνάξουμε μέσα απ’ το δια-δίκτυο να αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη.
Ας προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε για μια ακόμη φορά την κοινή γνώμη η οποία αποζητάει την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων κι ας ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Ο 11χρονος Αλεξ είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα και κατοικούσε μαζί με την μητέρα του και τον πατριό του στη Βέροια. Ο πρώην σύζυγος της Νατέλα Μεσχισβίλι και πατέρας του Αλεξ ζει στη Γεωργία.
Τα ίχνη του παιδιού χάθηκαν στις 3 Φεβρουαρίου του 2006, ενώ πήγαινε σε μάθημα ζωγραφικής στην «Ανωνιάδειο Στέγη» της Βέροιας, μετά την προπόνηση που είχε σε γήπεδο μπάσκετ της πόλης. Η μητέρα του Νατέλα Μεσχισβίλι είχε ενημερώσει το ίδιο βράδυ τις Αρχές.
Όπως είπαν καθηγητές και συμμαθητές του 11χρονου, ο Αλεξ ήταν ένα πολύ γλυκό και συμπαθητικό παιδί, ιδιαίτερα συνεσταλμένο και ήρεμο.
Μέχρι την τρίτη δημοτικού πήγαινε στο 2ο δημοτικό σχολείο Βέροιας, αλλά μετά άλλαξε σχολείο και πήγε στο 1ο δημοτικό όπου άρχισε, σύμφωνα με πληροφορίες, να αντιμετωπίζει προβλήματα με κάποιους συμμαθητές του.
Παραπονιόταν στη μητέρα του, όπως είχε πει η ίδια, ότι δεν ήθελε να συνεχίσει σε αυτό το σχολείο γιατί κάποιοι συμμαθητές του τον πείραζαν.

Από το blog, findalex
Αγαπητοί φίλες και φίλοι,
Είμαστε γονείς και θέλουμε να βρούμε το παιδί μας.Ταυτόχρονα είμαστε πολίτες και δεν ανεχόμαστε τον εμπαιγμό των "αρμοδίων" και τον χλευασμό των εμπλεκομένων.Είμαστε αγανακτισμένοι με τις μεθοδεύσεις αυτών που οδηγούν σιγά-σιγά και σταθερά την υπόθεση στη λήθη και το κουκούλωμα .Γνωρίζουμε ότι το ίδιο αισθάνεστε και όλοι εσείς.Η αγανάκτηση όμως και η πίκρα δεν σημαίνουν απογοήτευση.

ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ.



13 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Τι να γραψω, απο χθες πηγαινοερχομαι αλλα δεν εχω κατι να πω. Μπορω να πω πολλα, αλλα αν δεν τα κανω τι νοημα θα εχουν. Ας κανω ο,τι μπορω και ας σωπασω.

Καλο βραδακι Δημητρη μου!

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@dee dee...
Μία σταγόνα δεν φτάνει να αλλάξει μια κατάσταση, οι πολλές σταγόνες όμως χείμαρρος γίνονται και παρασέρνουν τα εμπόδια που κρύβουν τις αλήθειες.
Γι αυτό μίλα, καλή μου, μην σιωπάς στα σοβαρά ζητήματα.

Να είσαι καλά.

MARIA ANDREADELLI είπε...

Δεν βρίσκω τίποτα να πω για το θέμα αυτή τη στιγμή. Θυμήθηκα όμως κάτι που έγραψα πριν λίγους μήνες για ένα κοριτσάκι που χάθηκε με παρόμοιο τρόπο.
Θ’ αφήσω ένα απόσπασμα.

«Γιατί ήσουν ένα ολόλευκο περιστέρι
σε ζήλεψαν οι άγγελοι
νωρίς θέλησαν να σ’ ανταμώσουν.
Γιατί η καρδιά σου
έκλεινε την αγάπη των ουρανών
μα εδώ είναι γη καλό μου
δεν τη δικαιούμαστε…»

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο στο blog μου.
Καλό βράδυ!

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@poetic sin...
Κανένα φίλο και καμία φίλη δεν είχα πρόθεση να φέρω σε δύσκολη θέση με αυτό το ποστ, εκμαιεύοντας απόψεις, αλλά ούτε και να μετρήσω την όποια ευαισθησία μας.
Απλά για να μην ξεχνιέται, όσο αυτό περνάει από το χέρι μας, ετούτη η τόσο πολύ σοβαρή υπόθεση.

Ευχαριστώ κι εγώ για την παρουσία σου.
Και παρακαλώ, ας μιλάμε στον ενικό.

Καλό βράδυ.

iLiAs είπε...

...επιτέλους όχι άλλα χαμένα παιδιά, όχι άλλη αδιαφορία σε παιδικές ψυχές.
Καλο σας βράδυ.

kalynama είπε...

μονάχα τη μάνα να δει κανείς...αυτή τη μάνα που τόσους μήνες εκλιπαρεί Θεούς και θνητούς για να πάρει στη αγκαλιά το καμάρι της...

Τόσοι μήνες πέρασαν....πόσοι ακόμα θα περάσουν άραγε;

Socrates Xenos είπε...

σε τιμά πολύ αυτό το δημοσίευμα, Δημήτρη
νιώθω την ανάγκη να σου πω ευχαριστώ

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@ilias...
Μακάρι φίλτατε Ηλία, η ευχή σου να πιάσει τόπο.

Να είσαι πάντα καλά...

ΥΓ. Μιλάω στον ενικό όχι από έλλειψη σεβασμού, αλλά από αμεσότητα και θα σε παρακαλέσω να κάνεις το ίδιο. Ευχαριστώ.

Άσπρο στο Μαύρο είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@σωκράτης ξένος...
Κι εσένα αγαπητέ φίλε σε τιμά η ευαισθησία να απαντήσεις στη δική μου ανησυχία.
Φαίνεται γνωρίζει η ψυχή σου καλά τι σημαίνει παιδί...

Να είσαι καλά

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@kalymana...
Ο εσώτερος κόσμος σας ξέρει, γι αυτό αναρωτιέστε και πονάτε.

Να είστε καλά.

Ανώνυμος είπε...

Δυό λόγια μόνο. Σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν στην θέση αυτής της μητέρας. Με ποια φωνή να ουρλιάξεις, με ποια δύναμη να περιμένεις για ένα αύριο που δεν έρχεται. Χάνεται η φωνή μας. Σβήνει. Αλλά ο καθένας με τον τρόπο του ίσως μπορεί. Ποιος ειναι όμως αυτός ο τρόπος; Ποιος; Αδυνατώ!

Υ.Γ Μου άρεσε πολύ το προηγούμενο ποστ. Ήθελα να στο πω

iLiAs είπε...

Να είσαι καλά Δημήτρη..σου εύχομαι μια όμορφη βδομαδα να έχεις!