ΚΗΡΥΚΑΣ, εφημερίδα των Χανίων. 20 Μαίου 2010. Συνέντευξη που έδωσα στη Μαρία Ζαβιανέλη

ΚΗΡΥΚΑΣ
ημερήσια εφημερίδα των Χανίων
Συνέντευξη που έδωσα στις 20 Μαΐου 2010 στη Μαρία Ζαβιανέλη

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ

Γεννηθήκατε το 1951 στην Αθήνα. Ποια χρώματα και αρώματα των δεκαετιών 50΄-60΄-70΄ σας έχουν λείψει; Τα αναζητάτε ;Αναπολείτε τα παιδικά σας χρόνια;
Ναι γεννήθηκα στην Αθήνα του 51, στο Θησείο κάτω από την ακρόπολη, σε μια πόλη όμορφη και «Ανθρώπινη» που δεν έχει να θυμίζει τίποτα με τη σημερινή.
Όχι μόνο στην ανοικοδόμηση αλλά πολύ περισσότερο στους ανθρώπους. Στη συμπεριφορά τους, στη μπέσα και το σεβασμό τους απέναντι στον Άλλον.
Τότε αφήναμε τα σπίτια μας ξεκλείδωτα. Κοιμόμαστε έξω στις αυλές κάτω από τα αστέρια να τα μετράμε, πλάι στις ευωδιές του γιασεμιού. Οι άνθρωποι τότε γελούσανε, Τραγουδούσαν, τους έφτανε ένα ποτήρι κρασί κι ένα κομμάτι μήλο μέσα για να γεμίσουν οι ψυχές τους. Στη δεκαετία του 60 υπήρξαν τόσες προσωπικότητες στο χώρο της τέχνης Χατζηδάκης, Γκάτσος, Λοίζος, Ρίτσος, Ελύτης, Μερκούρη, Τσαρούχης… τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Προσωπικότητες που γαλούχησαν τις συνειδήσεις μας. Αφύπνισαν κάθε άγνωστο συναισθηματικό κομμάτι που ζούσε μέσα μας.
Την έχω αυτή την πόλη μέσα στο αίμα μου γι αυτό πονάω τώρα που βλέπω πόσο ασεβείς είναι οι άνθρωποι μαζί της.
Βέβαια ο κόσμος προχωράει ακολουθώ κι εγώ το σήμερα έχοντας ζωντανές πάντα εικόνες από το παρελθόν. Πως αλλιώς… Θυμόμαστε κι αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια γιατί τότε όλα μας φαίνονταν αθώα και άδολα. Άλλωστε και οι αληθινές φιλίες από τότε ξεκινούν, στα άδολα χρόνια.

Ήταν η γραφή διέξοδος από τα παιδικά σας χρόνια;
Η πρώτη μου σχέση με τα βιβλία ήταν που έβλεπα τους γονείς μου να διαβάζουνε. Ήταν η πρώτη σοβαρή σωστή παιδία για μένα. Μεγαλώνοντας δεν έμεινα στο διάβασμα μόνο.

Αγάπησα την Υπατία .Ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου την χαρίσατε. Αλήθεια
η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί την ιστορία της και να σεβαστεί ανθρώπους που στιγματίσανε το χρόνο;
Κάθε μεγάλη μορφή, στην όποια χώρα και πολιτισμό, στιγματίζεται από τον κόσμο, γιατί η εξέλιξη της βρίσκεται αρκετά χρόνια μπροστά από την εποχή της. Μέχρι πρότινος δεν αναφερόταν αυτό το όνομα. Το ήξεραν περισσότερο μόνο οι μαθηματικοί. Ο υπόλοιπος κόσμος αγνοούσε το βίο και το τραγικό τέλος αυτής της σπουδαίας γυναίκας.
Είχε αποκρυφτεί επιμελώς για να μην θιχτεί ο χριστιανισμός, λες κι αυτός έφταιγε κι όχι αυτοί που τον χρησιμοποιούσαν για προσωπικά οφέλη.
Ζούμε σε μια κοινωνία αρκετά θρησκόληπτη και αρκετά συντηρητική ακόμη. Τα τελευταία χρόνια δείχνει να αλλάζει κάπως η δογματική νοοτροπία γύρω από πολλά ζητήματα, όπως και της θρησκείας, εξ αιτίας του ότι η μόρφωση κερδίζει περισσότερο χώρο από την άγνοια.

Ποιος είναι ο πρώτος κριτής στα βιβλία σας;
Η συνείδησή μου. Όταν κάτι δεν είναι καλό το καταλαβαίνω από την πρώτη αράδα και δεν το συνεχίζω. Όλοι πιστεύω γνωρίζουμε τα λάθη μας, εγώ δεν εθελοτυφλώ μπροστά τους.

Τελικά γεννιέσαι ή γίνεσαι συγγραφέας; Μήπως η αλήθεια είναι κάπου εκεί ανάμεσα;
Πρέπει να υπάρχει κάποια έφεση. Κάτι αυθόρμητο που να πηγάζει από την ψυχή, αλλιώς πως; Βεβαίως όπως όλες οι τέχνες έχει και η συγγραφή τους κανόνες της. Στην πορεία, η εμπειρία σαφώς είναι ωφέλιμη και σ’ εξελίσσει.

Ποια ήταν τα συναισθήματα σας όταν τα θεατρικά σας έργα "Τύψεις" ,"Οι ανάγκες των αισθήσεων", "Το όνειρο μιας αγάπης", "Ο έρωτας και ο θάνατος" ανέβηκαν από την θεατρική ομάδα "Δίοδος";
Το κέρδος ενός δημιουργού για την ψυχή του σε αυτές τις περιπτώσεις πέραν της αποδοχής και καταξίωσης σε έναν ακόμη χώρο είναι η απόκτηση αυτοπεποίθησης. Κάτι που αληθινός δημιουργός έχει ανάγκη να την κερδίζει αλλιώς τελματώνεται, πάει χαμένος αν πει, αυτό που έγραψα είναι τέλειο. Είναι μεγάλο πράγμα να δραματοποιούνται έργα μου και να γίνονται αποδεκτά απ’ το κοινό.

Δυστυχώς τα παιδιά σήμερα δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις με το μάθημα της λογοτεχνίας. Μήπως δεν θα έπρεπε να εξετάζονται σε αυτό το μάθημα, και να διδασκότανε καλύτερα την ιστορία της λογοτεχνίας;
Πολλά δεν διδάσκονται σωστά τα παιδιά στο σχολείο. Όμως, λογοτεχνία και ιστορία θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι από τα πλέον κύρια μαθήματα. Αυτά από μόνα τους είναι ικανά να διαμορφώνουν χαρακτήρες. Να δίνουν πρότυπα.

Πόση σημασία δίνεται στους βιβλιοκριτικούς;
Ο καθένας τη δουλειά του κάνει. Αν δεν υπήρχανε οι συγγραφείς δεν θα υπήρχανε και οι κριτικοί. Νομίζω πως ο κάθε κριτικός αναφέρει την προσωπική του άποψη η οποία απορρέει από τις γνώσεις του στο αντικείμενο, τις πεποιθήσεις του, τα ήθη και τα έθιμά, προλήψεις και προκαταλήψεις του. Απλά οι συγγραφείς εκτίθενται με όσα γράφουν και πρέπει να είναι ανεκτικοί σε κάθε κρίση κι επίκριση.

Είχατε ως πρότυπο κάποιο συγγραφέα;
Νομίζω πολλούς συγγραφείς είχα ως πρότυπα. Κατά καιρούς κάποια προσωπικότητα τόνωνε το ενδιαφέρον μου διαβάζοντας τα κείμενα του.

Πως γεννήθηκε η ιδέα για την συγγραφή του, "Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε;"
Όταν πέθανε η μητέρα μου βρήκα ένα άτυπο χαρτί γενεαλογικού δέντρου. Αγνοούσα τα πάντα και βρήκα μέσες άκρες μια αναφορά στη ζωή κάποιας Μαρίας Ρόζας που ήταν η προγιαγιά μου. Όπως καταλαβαίνετε σε αυτό το βιβλίο έχω γράψει την ιστορία της οικογένειας αρχίζοντας στη Φλωρεντία του 1860.
Είναι λοιπόν ο κορμός του βιβλίου και οι χαρακτήρες αληθινοί μέσα σε έναν μύθο κατασκευασμένο από εμένα. Ομολογώ πως είναι μια πολύ τρυφερή όσο κι ερωτική ιστορία γεμάτη απρόσμενα συμβάντα και ανατροπές.

Ετοιμάζετε κάποιο άλλο βιβλίο;

Τη συνέχεια του βιβλίου, Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε, με τον τίτλο: «Αγάπη απάτητη γη» που θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Καλή επιτυχία!

Ευχαριστώ πολύ.