Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Πληγή




Είναι ίσως η τάξη του χάους

ή η αποδοχή της μοναξιάς;

Σε όλα τα σημαντικά της ζωής μοναχικά είναι τα βήματα μας.
Μόνος βρίσκεται ο καθένας μας.
Μόνος γεννιέται, μόνος ερωτεύεται, αγαπάει, πονάει.
Μόνος βρίσκεται στη μετάβαση, μόνος πεθαίνει.
Μόνος βαδίζει τη ζωή του κι ας υπάρχουν γύρω του άνθρωποι.
Και ποιος να καταλάβει τον πόνο του Άλλου.
Κανείς!
Άλλη μια ανθρώπινη πραγματικότητα.
Είναι ίσως η τάξη του χάους που παίρνει μορφή μοναξιάς.

Πικραίνουν οι ώρες στο σκοτάδι
στη λήθη σβήνει η ανάμνηση
και η ζωή ως άλλη προδοσία φανερώνεται
το αίμα να μένει κόκκινο απαιτώντας…
Μα, ποιος γνωρίζει το σωστό ή το λάθος αν
πρώτα δεν πονέσει αληθινά
κι έπειτα στα λόγια μένουμε, αφού,
που να βρεθούνε όρια να γραπωθεί κανείς;

Το ποίημα είναι από τη συλλογή ποιημάτων «Εκτεθειμένος μαστός»

10 σχόλια:

tanguera είπε...

Η χαώδης τάξη και η τάξη του χάους...
Η πολυπλοκότητα της λιτότητας και η απλότητα του πολυσύνθετου.
Η μοναξιά ανάμεσα στους ανθρώπους και η συντροφιά της μοναξιάς μας.
Τιποτένιο όλα ατελείωτο τίποτα.
Και μόνον η αλήθεια στέκει ακέραιη κάπου.
Αδυνατεί η καρδιά να τη σηκώσει.
Και η μνήμη πρέπει να γίνει επιλεκτική.
Πώς να γίνει με αυτό το -α-
μπροστά από τη λήθη;
Και δεν έχω επιλέξει ακόμα τι από τα δύο θέλω να είμαι;
Δυνατή ή ευτυχισμένη;
Και τα δύο...
Έτσι όμως μήπως επιλέγω απληστία;

iLiAs είπε...

..μήπως τελικά, αυτό που λένε οι άνθρωποι, να βρουν κάποιον άλλο να συμπορευτούν στη ζωή, είναι ψευδαίσθηση?
..είναι για να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας? ..να στρέψουμε αλλού το πρόσωπο της?
Κάποιους, βέβαια, μας κοιτάζει επίμονα στα μάτια.

Καλησπέρα, να είστε καλά.

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@tanguera...
Όταν είμαστε ευτυχισμένοι αισθανόμαστε και δυνατοί, γι αυτό μην αποκαλείσαι άπληστη, άλλωστε το χάος, κατα τη γένεση του Ησίοδου, ο έρωτας το ανέτρεψε.
Να μια αφορμή...

Καλό ξημέρωμα...

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@ilias...
Ο Άλλος είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης μας, η προβολή του εγώ μας.

Χωρίς τον Άλλον, θα είμαστε ένα τίποτα.

Καλό Σαββαροκύριακο...

Xνούδι είπε...

Διάβασα το υστερόγραφό σας. Ήθελα να αφήσω τα σέβη μου και μία καλημέρα. Εδώ.

Dee Dee είπε...

Τρομακτικα μονοι ειμαστε, ομως μπορουμε να ακουμπησουμε κομματια μας πανω σε ανθρωπους που επιλεξαμε να πορευομαστε μαζι κι αυτο ειναι μια καποια ανακουφιση.

Καλημερα Δημητρη μου!

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@χνουδι...
Ελπίζω, το ταξίδι στην επίφαση της λογοτεχνικής μου πραγματικότητας να σας κράτησε ευχάριστη συντροφιά.

Ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά!

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@dee dee...
Μεγάλη υπόθεση η συνύπαρξη με τον Άλλον. Κι όπως λες κι εσύ, ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι να ακουμπήσουμε κομμάτια μας επάνω τους.

Η συνύπαρξη είναι η γνώση που προέρχεται από τις δικές μας εμπειρίες... είναι το "γνώθι σ'αυτόν",

Αν έχουμε γνωρίσει τον εαυτό μας, θα μπορούμε να αναγνωρίζουμε το Σύμπαν,να αναγνωρίζουμε και τον Άλλον.

Καλησπέρα καλή μου!

Ανώνυμος είπε...

στη λαγνεία... ενός υστερόγραφου
ισορροπώ...
είναι η οδός της νύχτας μου
και χθές
και τώρα
κι αύριο

το νοιώθω όλο απ' την αρχή
εξορίζει την μοναξία...
κι είσαι σιμά.. να εκεί στην άκρια
της σινδόνης
με τον ύδρωτα να στάζει κόκκινο

εκετεθειμένη πιά....

όμορφο ξημέρωμα

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@mist...
Μάτια, σάρκα, αίμα...
Όλα τα έδωσα στην πεινασμένη αγκάλη μιας ήσυχης βροχής που γεμίζει τα κύματα του νου.
Γλυκά του ταξιδιού τα λόγια μου το δικό σου χρόνο ταξιδεύοντας να συντροφεύουν...

Ας ξαποστάσουμε ηθελημένα...

Μια Καλημέρα, στη θύμηση ενός γλυκού χαμόγελου.