Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε


προδημοσίευση

απόσπασμα από το βιβλίο

"ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε"


Αν η ζωή ξεκινάει με έναν πρόλογο, ας τον ονομάσουμε έτσι:
ΠΡΟΛΟΓΟΣ



Είμαι η Ζωή – Μαρία Μοντανάρη, η πρώτη κόρη του Χαράλαμπου και της Αθηνάς. Υπήρξα γυναίκα με αποφασιστικότητα, κληροδότημα μιας γέννας κρίσιμης. Δεν υπήρξα ποτέ υποκατάστατο ενός ρόλου που έπρεπε να παίξω, γιατί παρ’ όλη τη φτώχεια, τον πόλεμο, την κατοχή, την ορφάνια, την απόλυτη ανέχεια και τη συμφορά η ζωή μου παραχώρησε τη ζεστή αγκαλιά της για να μεγαλώσω με συνθήκες προσφοράς και αγάπης στους άλλους.
Βλέπεις η αγάπη, η αληθινή αγάπη έχει τόση δύναμη που μπορεί να σε εξευτελίσει όπως και η αρρώστια. Καιροφυλαχτούν και τα δυο προετοιμάζοντας την καταστροφή σου. Σε πολλές δύσκολες στιγμές αναρωτήθηκα μήπως τελικά η αγάπη είναι κάποια αρρώστια και δεν το’ χω καταλάβει; Μήπως ένας θάνατος, αν δεν την αφήνεις να ενεργεί ελεύθερη; Ο περίγυρος, η εξουσία, ο έρωτας, η σχέση, η αγάπη όλα περνούν απ’ τον προσωπικό αφορισμό της ζωής. Και ο θεός το μοσκιό έπλασε τους ανθρώπους κατ΄ εικόνα και ομοίωση με Του, αποδεικνύοντας πως είναι δημιουργός όλων των άσχημων συμπεριφορών, αμαρτιών, δολοφονιών και απάτης. Τέλος πάντων όλων των συμφορών. Ω! θεέ μου, συγχώρεσε τα λόγια μου, αλλά πρέπει να έχεις αποτύχει με τους ανθρώπους. Σίγουρα το ξέρεις και γι αυτό μένεις μακριά τους όταν σε χρειάζονται.
Ίσως ξέρεις κι εσύ αυτό που συμβαίνει σε ορισμένους ανθρώπους σαν και μένα ας πούμε που προσπάθησα να αντιμετωπίσω σοβαρά τη ζωή, μα που ποτέ όμως δεν απόκτησα τον έλεγχό της. Και ποιος ελέγχει τη ζωή του; Εκεί που νομίζεις πως όλα έχουνε στρώσει έρχεται κάτι να ξαφνιάσει τα πάντα. Αρκεί μια άτυχη επιλογή, το χειρότερο μια μαλακισμένη αρρώστια για έρθουν τα πάνω κάτω…
Μη απορείς και μην τρομάζεις, δεν έχω τίποτα… Κοιτάς που τρέμουν τα χείλια μου;.. τώρα ποια καμία συγκίνηση περασμένη δεν μπορεί να με λυγίσει… Αχ! να μπορούσα ν’ ανάψω ένα τσιγάρο, να άντεχα να το καπνίσω μέχρι τέλος…
Μπορεί πια να μην αντέχω το τσιγάρο αλλά πάντα βρισκόμουνα εδώ, παρούσα ακολουθώντας πιστά όσα έπρεπε να υπηρετήσω στη ζωή μου.
Αχ! πολλά φορτώνουν στις πλάτες μας. Από μικρά παιδιά πρέπει να σέρνουμε μέσα μας μνήμες, από εκείνες τις όμορφες μέρες που δεν θα ξαναβρούμε πια.
«Έχεις ιταλιάνικο αίμα», μου φώναζε ο πατέρας μου σαν να τραγουδούσε ταραντέλα, και η μάνα μου με το αχνό χαμόγελο που έμοιαζε να γράφει επάνω στο πρόσωπο της όλη την περηφάνια του κόσμου απαντούσε: «Τρελέ ιταλέ και το ελληνικό το ίδιο χρώμα έχει, τα ίδια αισθήματα τρέφει και γεννάει στους ανθρώπους».

Έτσι βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε ένα είδος κόσμου παράξενου. Τότε δεν γνώριζα και προσπαθούσα να τον μάθω, πάλεψα, πίστεψα μέχρι που χάθηκε από μέσα μου η έννοια του ανθρώπινου μυστηρίου.
Μεγαλώνοντας είδα πολλούς να ξεθάβουνε την κακία τους, οι σχέσεις δεν είχαν πια συναίσθημα, ήταν μόνο σχέσεις γεύσης και τροφής. Αν σε δοκίμαζαν ν και τους άρεσες θα σε τρώγανε.
Ήξεραν τις ανάγκες μου, έβγαζα τα μάτια μου μ’ αυτά τα κεντήματα, βελονιά τη βελονιά, σχεδόν δεν κοιμόμουνα τα βράδια να προλάβω τη δουλειά για εκατόν είκοσι δραχμές και μου προσφέρουν μόνο τριάντα, ας είναι και μ’ αυτά θα τη βγάλουμε, έλεγα. Θα σου αγοράσω μέλι και γάλα, ν’ αλλάξεις λίγο γεύση από τη στρατιωτική μαρμελάδα που φέρνει απ’ το ΠΟΒΑ ο πατέρας σου.
Έψαχνα να καταλάβω τις ψυχές μας μέχρι που αναρωτήθηκα τι είναι ψυχή. Μήπως ένα βάρος που κυοφορείται μέσα μας για να μας θυμίζει πόσο ευάλωτοι είμαστε στ’ αλήθεια και να γεμίζουμε αγωνία;
Μήπως είναι μια άλλου είδους μητρότητα που σαν άυλο ον βρίσκεται χωμένη στο βάθος της ουσίας μας; Στη πορεία της ζωής μας ψάχνουμε να βρούμε αυτό το άυλο ον και δεν ξεχωρίζουμε ότι το γεννάμε κάθε μέρα, κάθε φορά με τις πράξεις μας.
Εγώ κατάλαβα πως ψυχή είναι τελικά το αποτέλεσμα των πράξεων μας. Αυτή μας χαρίζει την ευτυχία της αξιοπρέπειας ή την κατήφεια από τις άχρηστες συμπεριφορές μας.
Αυτό που μου άφησε η ζωή είναι πως τελικά ποτέ κανέναν δεν αγαπάμε. Αγαπάμε στον άλλον την εικόνα που χτίζει η φαντασία ή οι ανάγκες μας. Αυτό που νομίζουμε ότι αγαπάμε είναι η δική μας κατασκευή και στην ουσία δεν αγαπάμε παρά μόνο τον εαυτό μας.
Άκουσε λοιπόν πως έχουνε τα πράγματα…



12 σχόλια:

quartier libre είπε...

@ καλημερίζω, πάντα!
να περνάς καλά :)

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@guartier libre...
Καλημέρα,ευχαριστώ για την παρουσία σου κι αντεύχομαι τις ευχές σου.

Surrealist είπε...

Καλό φθινόπωρο Δημήτρη μου καλώς σας ξαναβρίσκω, μετά από ένα καλοκαίρι με πολλές εναλλαγές και ξεκούραση!!!!

Θα τα πούμε ευχαριστώ!!!!

iLiAs είπε...

Καλο μήνα Δημήτρη..πώς παει το γράψιμο??

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@ilias...
Γεια σου Ηλία, καλό μήνα.
Όλα καλά, σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο. Ωστόσο συνεχίζω το γράψιμο.
Να είσαι καλά.

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@surrealist...
Γεια σου καλή μου φίλη, καλό φθινόπωρο.
Μη χάνεσαι.

Αλεξάνδρα είπε...

Είναι έτσι η αγάπη; μια ψευδαίσθηση;

Να πω πως δεν ανυπομονώ να διαβάσω την ιστορία της Ζωής; Ψέματα θα πω.

Χαιρετισμούς. Αγαπάμε το καλοκαίρι μα το φθινόπωρο μας φέρνει κοντά ξανά.

Κι όλα κύκλος γίνονται χωρίς αρχή και τέλος.

Shine on you Crazy Diamond

Κομματάρα!!!

Φιλιά

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@αλεξάνδρα...
Από την αρχή, από το πρώτο μόλις ξεκίνημα φαίνεται ότι το καινούριο μπορεί να γίνει παλιό και να διατηρήσει όλα τα καλά του στοιχεία αναλλοίωτα.

Σαν το παλιό κρασί διατηρούνται κάποιες φιλίες όσο πρώιμες και αδοκίμαστες κι αν δείχνουν.

Καλώς ήρθες πάλι.
Μεγάλη μου χαρά.

Ωραίο το φθινόπωρο νωχελικό και ερωτικό.

Να είστε όλοι σας καλά.

ΥΓ. Σύντομα και το:
"οτι αγαπήσαμε πίσω έμεινε"

quartier libre είπε...

@ ενημέρωσέ μας, Δημήτρη !

πολλά χαιρετίσματα :)

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

guartier libre...

Ευχαριστώ για το ένδιαφέρον.
Θα ενημερώσω.
Να είσαι καλά!

Φαίδρα Φις είπε...

είναι πια τόσο βέβαιο ότι προβάλλουμε μόνο την ανάγκη μας ν'αγαπήσουμε σ'ένα τυχαίο πρόσωπο?
αν ναι,-απάντηση αγνοώ αν υπάρχει-είναι απογοητευτικό,
ελπίζω να μην είναι πάντοτε έτσι,
και να έχουν μείνει ψήγματα αληθινού σ'ένα συναίσθημα που πραγματικά δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο,
μου άρεσε πολύ το απόσπασμα αυτό,
σας εύχομαι έναν δυνατό και δημιουργικό χειμώνα,
θ'αναζητήσω το βιβλίο σας μόλις κυκλοφορήσει,

να είστε καλά
καλημέρα

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@φαιδρα φις...
Η αγάπη υπάρχει στην άδολη νιότη, την εποχή που ότι αγαπάμε διπλά το κρατάμε μέσα μας, λες μ' ένα μελάνι ενεξίτηλο που δεν σβήνει ούτε με όσες αγάπες προκύψουν και προσπαθήσουν να απαλύνουν το παρελθόν.

Πάντα υπάρχει κάποιος που μας περιμένει. Συχνά ψάχνουμε μακριά όσα είναι δίπλα μας...
ανθρώπινο!

Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το ενδιαφέρον σας για το βιβλίο.

Είναι πραγματικά μια πολύ ρομαντική, αληθινή ιστορία.

Καλό βράδυ!